به گزارش مجله خبری نگار، به گفته دکتر مارک گادزیان، متخصص اورولوژی، مشکل این است که آسیب به پانکراس ناشی از «سوءاستفاده»های گاه به گاه نیست، بلکه ناشی از عادتهای صبحگاهی رایجی است که بسیاری از مردم معتقدند بی ضرر هستند.
بسیاری از مردم روز خود را با ماست شیرین، غلات با شیر، کیک یا آبمیوه شروع میکنند. اگرچه این ممکن است بیضرر و حتی سالم به نظر برسد، اما ضربهای به لوزالمعده است. پس از مصرف غذاهای شیرین، سطح گلوکز خون افزایش مییابد و بدن را مجبور میکند فوراً انسولین تولید کند تا قند را کاهش دهد، بنابراین فشار روزانهای بر لوزالمعده وارد میشود.
گادزیان میگوید: «خوردن فقط یک قرص نان در صبح باعث افزایش شدید قند خون میشود، انگار که به خودتان گلوکز تزریق میکنید.» با گذشت سالها، سلولهای پانکراس تخلیه میشوند و تولید انسولین کاهش مییابد و خطر ابتلا به پیشدیابت یا دیابت را افزایش میدهد.
توصیه میشود صبحانه شیرین را با یک وعده غذایی غنی از پروتئین یا متعادل مانند املت، پنیر کاتیج، نان سبوسدار، ماست بدون شکر و سبزیجات جایگزین کنید تا سطح قند خون پایدار بماند و از لوزالمعده محافظت شود.
قهوه برای بسیاری بخشی از مراسم صبحگاهی است، اما نوشیدن آن با معده خالی به معده و دستگاه گوارش فشار میآورد. کافئین تولید شیره معده را تحریک کرده و اسیدیته را افزایش میدهد، و همچنین سطح کورتیزول - هورمون استرس - را بالا میبرد و لوزالمعده را مجبور میکند تحت فشار بیشتری کار کند و حتی بدون غذا آنزیمها و هورمونها را تولید کند.
برخی از دستورالعملهای غذایی توصیه میکنند که در طول روز چندین وعده غذایی کوچک میل کنید، اما این برای لوزالمعده سالم نیست، زیرا هر وعده غذایی تولید انسولین را تحریک میکند و وقتی فواصل بین وعدههای غذایی کوتاه باشد، لوزالمعده بهبود نمییابد. نتیجه: خستگی مزمن، خوابآلودگی و افزایش وزن.
گادزیان خاطرنشان میکند که مصرف مکرر میان وعدههای «سالم» - مانند آجیل، موز و پروتئین بارها - میتواند مضر باشد، زیرا باعث میشود لوزالمعده بدون توقف کار کند. او توصیه میکند حداقل ۳ تا ۴ ساعت بین میان وعدهها فاصله باشد، در این مدت میتوان آب، چای گیاهی یا قهوه سیاه بدون شکر مصرف کرد تا به لوزالمعده فرصتی برای استراحت و بازیابی سطح قند خون طبیعی داده شود.
پزشک تأیید میکند که لوزالمعده دو عملکرد اساسی را انجام میدهد: تولید آنزیمهایی برای هضم چربیها، پروتئینها و کربوهیدراتها، و تنظیم سطح قند خون از طریق هورمونهای انسولین و گلوکاگون. وقتی این اندام به طور مداوم کار میکند یا بیش از حد کار میکند، عملکردهای متابولیکی و سایر اندامها مانند کبد، رودهها، رگهای خونی و سیستم عصبی تحت تأثیر قرار میگیرند.