درمورد ایمپلنت دندان چه می‌دانید؟

به گزارش مجله خبری نگار،  حفاظت از سلامت دندان‌های مجاور ناحیه بی دندانی: در ساخت بریج، دندان‌های مجاور به عنوان پایه عمل کرده و باید تراشیده شوند، اما در ایمپلنت، دندان‌های مجاور آسیب نخواهند دید.

- جلوگیری از تحلیل استخوان: با نبود ریشه دندان، در استخوان فک تحلیل به وجود می‌آید، اما ایمپلنت با عملکردی مشابه ریشه دندان، از تحلیل استخوان جلوگیری می‌کند.

مراحل کاشت ایمپلنت

درمان ایمپلنت را می‌توان به چهار مرحله تقسیم کرد: برنامه ریزی درمان؛ جایگزینی ایمپلنت؛ جایگزینی روکش؛ نگهداری و مراقبت‌های بهداشتی

در این مرحله معاینه، تشخیص و طرح درمان سلامت عمومی و شرایط دهان به طور اختصاصی مورد معاینه قرار می‌گیرد. برای تکمیل طرح درمان نیاز به تهیه رادیوگرافی‌هایی است که دندانپزشک تشخیص می‌دهد.

پس از این مرحله مشخص می‌شود که چه تعداد ایمپلنت، چه اندازه و در چه نواحی از دهان برای درمان بیمار نیاز است؛ سپس طی عمل جراحی ویژه (با بی حسی موضعی) ایمپلنت در استخوان فک قرار داده می‌شود؛ برای تسکین درد و عوارض پس از عمل جراحی، ممکن است نیاز به مصرف دارو‌های مسکن و آنتی بیوتیک‌ها باشد؛ پس از قرار دادن ایمپلنت، معمولا سه تا چهار ماه، زمان نیاز است تا ایمپلنت به استخوان متصل شود (فک جوش).

مرحله بعد، قرار دادن پروتز بر روی ایمپلنت است که در این مرحله، در حالی که ایمپلنت‌ها در داخل فک قرار دارند، از دندان بیمار قالبی تهیه می‌شود و از روی آن برای ایمپلنت‌ها پروتز تهیه می‌گردد؛ بسته به شرایط بی دندانی ممکن است از پروتز‌های ثابت یا متحرک متکی بر ایمپلنت استفاده شود.

مراجعات بعدی و رعایت بهداشت، آخرین و مهم‌ترین مرحله در این روند درمانی است؛ رعایت مناسب بهداشت و تمیز کردن دندان ها، در موفقیت درمان اهمیت زیادی دارد، زیرا عمر ایمپلنت‌های داخل دهان، مانند دندان‌های طبیعی به میزان مراقبت و رعایت بهداشت بستگی دارد؛ از اینجا به بعد مسوولیت نگهداری ایمپلنت با بیمار است.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت دندانی یک ریشه مصنوعی ساخته شده از مواد خاصی مثل تیتانیوم خالص است، که در داخل فک کاملا مشابه ریشه دندان عمل نموده و بر روی تاج آن روکشی مشابه به دندان‌های خود بیمار گذاشته می‌شود و، چون به دندان‌های مجاور محل بی دندانی آسیب نمی‌رساند، یک درمان ایمن قلمداد می‌شود و بهترین درمان و جایگزینی برای بریج (پل دندان) و یا دندان مصنوعی به شمار می‌رود.

ایمپلنت‌های دندانی معمولا به شکل پیچ‌هایی با ظرافت خاص ساخته می‌شوند؛ پس از کاشته شدن ایمپلنت در فک، از طریق پدیده‌ای به نام اسئو اینتگریشن به استخوان فک متصل می‌شود؛ امروزه به طور گسترده، در حرفه دندانپزشکی از ایمپلنت‌های دندانی برای جایگزینی دندان یا دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود.

برای چه کسانی نمی‌توان ایمپلنت گذاشت؟

در مواردی مانند دیابت کنترل نشده و پوکی استخوان که بدن توانایی ترمیم و التیام را نداشته باشد، امکان استفاده از ایمپلنت نیست؛ نوشیدن مشروبات الکلی یا سیگار کشیدن مشکلاتی را در ارتباط با التیام اولیه ایجاد می‌کند.

در افرادی که برای درمان سرطان، شیمی درمانی می‌شوند، پس از پایان درمان اینگونه بیماری ها، امکان گذاشتن ایمپلنت وجود دارد.

همچنین مراجعان، نباید بیماری لثه و دهان داشته باشند؛ از آنجا که تا سن هجده سالگی رشد استخوانی بدن کامل نمی‌شود، افراد زیر این سن، انتخابی مناسب برای کاشت ایمپلنت نیستند.

نتیجه درمان رابطه مستقیمی با وضعیت فیزیکی هر بیمار دارد و ممکن است برای بیماران مختلف متفاوت باشد؛ تنها دندانپزشک متخصص می‌تواند بهترین برنامه درمانی را به بیمار پیشنهاد دهد.