به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان دانشگاه پرم نشان میدهند که انسانها به طور متوسط ۷ تا ۲۳ بار در روز خمیازه میکشند. این حرکت ساده، یک مکانیسم پیچیده نوروفیزیولوژیکی را پنهان میکند که به مغز کمک میکند تعادل بین هوشیاری و آرامش را حفظ کند.
وقتی مغز احساس خستگی میکند، سلولهای دوپامین فعال میشوند و سیگنالی به مرکز تنفسی میفرستند و مجموعهای از واکنشها را آغاز میکنند که شامل دم عمیق، تنش در عضلات صورت و گردن، مکثی کوتاه و سپس بازدمی قوی است. یک خمیازه حجم هوای ورودی به ریهها را حدود چهار برابر افزایش میدهد و ضربان قلب را 20 تا 25 درصد بالا میبرد.
علیرغم باور عمومی مبنی بر اینکه خمیازه کشیدن ناشی از کمبود اکسیژن است، دانشمندان تأکید میکنند که این باور نادرست است. این موضوع به کاهش هوشیاری مربوط میشود، نه کمبود هوا. وقتی فرد فعالیت خود را از سر میگیرد، میل به خمیازه کشیدن از بین میرود، که نشان میدهد خمیازه راهی برای تحریک مغز است، نه برای تأمین اکسیژن آن.

خمیازه کشیدن همچنین مسری است و اغلب به لطف عملکرد نورونهای آینهای که مسئول همدلی و تقلید غیرارادی هستند، در بین افراد نزدیک مانند خانواده، دوستان و شریک زندگی پخش میشود. با این حال، افراد مبتلا به اوتیسم که اغلب حساسیت کمتری به حالات چهره دارند، معمولاً به خمیازه دیگران پاسخ نمیدهند.
دانشمندان همچنین خاطرنشان میکنند که خمیازه کشیدن قبل از امتحان یا سخنرانیهای عمومی عملکرد متفاوتی دارد، زیرا به لطف آزادسازی سروتونین، که عضلات را شل کرده و بدن را آرام میکند، به تسکین تنش درونی کمک میکند و در نتیجه راه را برای گذار از فعالیت به خواب در عصر هموار میکند.
اشکهایی که همراه با خمیازه جاری میشوند، یک پدیده فیزیولوژیکی طبیعی هستند که در نتیجه تحریک غده اشکی توسط عصب صورت ایجاد میشوند و منجر به تنگ شدن موقت مجاری و جاری شدن اشک از گونهها میشوند. خمیازه کشیدن همچنین میتواند با کاهش اسپاسم رگهای خونی در هنگام خستگی یا حملات میگرن، سردرد را تسکین دهد.
محققان نتیجه گرفتند که سرکوب خمیازه عملاً غیرممکن است، زیرا این فرآیند توسط ساختارهای باستانی مغز مرتبط با تنظیم تنفس، ضربان قلب و چرخه خواب کنترل میشود.