به گزارش مجله خبری نگار،دانشمندان ایتالیایی از دانشگاه پلیتکنیک باری دو روش جدید برای مطالعه سدنا، یک سیاره کوتوله مرموز که بسیار فراتر از مدار پلوتو قرار دارد، توسعه دادهاند. این مطالعه در پورتال arXiv برای مطالب علمی غیر داوری شده منتشر شده است.
سدنا هر ۱۱ هزار سال یک دور کامل به دور خورشید میچرخد. در سالهای ۲۰۷۵-۲۰۷۶، این جرم آسمانی به نزدیکترین نقطه خود به خورشید خواهد رسید که فرصتی نادر برای کاوش در این جهان فراهم میکند.
این تیم پیشنهاد ارسال یک سفینه به این سیاره با یک رانش همجوشی مستقیم (DTH) را داد که از انرژی برای ایجاد رانش و قدرت فضاپیما استفاده میکند. طبق محاسبات، این رویکرد امکان رسیدن به سدنا را در ۱۰ سال، شامل ۱.۵ سال شتاب فعال، فراهم میکند.
گزینه دوم، یک بادبان خورشیدی پیشرفته با فناوری دفع حرارتی است. برخلاف بادبانهای خورشیدی کلاسیک، این سیستم از گرمایش سطح برای ایجاد نیروی رانش اضافی استفاده میکند. چنین دستگاهی در ترکیب با مانور کمکی گرانشی در اطراف مشتری، میتواند تنها در هفت سال به سدنا پرواز کند. با این حال، برخلاف PTS، بادبان خورشیدی فقط میتواند بدون ورود به مدار از کنار آن عبور کند.
هر دو فناوری با چالشهای فنی قابل توجهی روبهرو هستند. موتور همجوشی همچنان یک پیشرفت نظری است و نیاز به پیشرفتهایی در همجوشی کنترلشده دارد. بادبان خورشیدی دفع حرارتی به مرحله اجرا نزدیکتر است، اما موفقیت آن به محاسبات دقیق و مواد جدید بستگی دارد.
اگر این ماموریت در دهههای آینده آغاز نشود، فرصت بعدی برای مطالعهی نزدیک سدنا هزاران سال دیگر خواهد بود. دانشمندان امیدوارند که بشریت بتواند از این فرصت برای کشف اسرار مربوط به تشکیل منظومه شمسی و ماهیت جهانهای یخی دوردست استفاده کند.