به گزارش مجله خبری نگار، «راه رفتن عجیب» در اوتیسم به عنوان یک الگوی راه رفتن غیرمعمول، مانند راه رفتن روی نوک انگشتان پا یا پنجه پا، یا چرخاندن پاها به داخل یا خارج تعریف میشود. این الگو اکنون یک نشانه حمایتی در تشخیص پزشکی اوتیسم است.
مطالعاتی که یافتههای تحقیقاتی را در طول ۳۰ سال گردآوری کردهاند، نشان دادهاند که راه رفتن افراد مبتلا به اوتیسم علاوه بر تنوع قابل توجه در طول و سرعت گام، چندین ویژگی متمایز از جمله راه رفتن آهستهتر، گامهای پهنتر و مدت زمان طولانیتر جدا شدن پا از زمین را نشان میدهد.
این تفاوتهای حرکتی همچنین با مشکلاتی در تعادل، هماهنگی و ثبات وضعیتی همراه است که ممکن است نیاز به پشتیبانی مهارتهای حرکتی اضافی داشته باشد. علل این امر به دلیل تفاوت در رشد و عملکرد مناطق خاص مغز، مانند عقدههای قاعدهای و مخچه است که حرکت را هماهنگ کرده و تعادل بدن را کنترل میکنند.
اگرچه برخی از محققان این فرضیه را مطرح کردهاند که این تفاوتها ناشی از تأخیر در رشد است، شواهد نشان میدهد که این تفاوتها در طول زندگی ادامه دارند و گاهی با افزایش سن بدتر میشوند.
شدت تفاوتهای راه رفتن به پیچیدگی نیازهای حمایتی فرد بستگی دارد، به طوری که افرادی که نیازهای حمایتی بالاتری دارند، احتمالاً تفاوتهای قابل توجهی در راه رفتن و تحرک خود دارند.
همه تفاوتهای راه رفتن نیاز به مداخله پزشکی ندارند. این بستگی به این دارد که چقدر بر توانایی فرد در مشارکت در زندگی روزمره تأثیر میگذارند، مانند خطر زمین خوردن یا مشکل در انجام فعالیتهای بدنی.
برای کودکان، مهارتهای حرکتی آنها میتواند از طریق برنامههای مبتنی بر جامعه که در مدارس ادغام شدهاند، مانند ورزش و رقص، که به توسعه تواناییهای آنها در خارج از کلینیک و در یک محیط اجتماعی کمک میکند، افزایش یابد.
تحقیقات نشان میدهد که فعالیت بدنی نه تنها مهارتهای حرکتی را افزایش میدهد، بلکه مهارتهای اجتماعی و تنظیم رفتار را در کودکان مبتلا به اوتیسم نیز بهبود میبخشد.
این گزارش توسط نیکول راینهارت، استاد روانشناسی بالینی و مدیر برنامه عصبی-رشدی، کلوئی امونسون، پژوهشگر دانشکده علوم روانشناسی، و ابونی رنه لیندور، پژوهشگر ارشد و روانشناس عصبی بالینی در دانشگاه موناش تهیه شده است.
منبع: ساینس آلرت