به گزارش مجله خبری نگار، اما فراتر از تیترهای خبری، یک سوال ترسناک همچنان بیپاسخ مانده است: وقتی هواپیما سقوط میکند چه اتفاقی برای بدن انسان میافتد؟
در بحبوحه این نگرانیها، تونی کالن، محقق سوانح هوایی بریتانیا، حرفه خود را وقف تجزیه و تحلیل چگونگی وقوع مرگ و میر در تصادفات کرده است و به دنبال بهبود شانس زنده ماندن و افزایش استانداردهای ایمنی است. او به یافتههای وحشتناک، اما آموزندهای دست یافته است.
وقتی هواپیمایی سقوط میکند، شایعترین علت مرگ، برخلاف تصور رایج، آتشسوزی یا غرق شدن نیست، بلکه آسیب فیزیکی شدید ناشی از برخورد است.
کالین در گزارشی در سال ۲۰۰۴ مینویسد: «جراحات زمانی رخ میدهند که بدن به بدنه در حال فروپاشی برخورد میکند. این ضربه اغلب منجر به قطع عضو، شکستگی اندامها یا له شدن کامل بدن میشود.»
رویدادها در عرض چند ثانیه شتاب میگیرند. با برخورد ناگهانی به زمین یا آب، بدن با نیروی عظیمی به جلو رانده میشود که منجر به موارد زیر میشود:
* آسیبهای قفسه سینه در ۸۰٪ قربانیان (شکستگی دندهها، جناغ سینه و ستون فقرات) رخ میدهد.
* در حدود نیمی از آنها، قلب به دلیل فشار بین ستون فقرات و جناغ سینه، پاره میشود.
* آئورت (بزرگترین شریان بدن) در ۳۵٪ موارد پاره میشود.
* آسیبهای مغزی تقریباً در دو سوم قربانیان رخ میدهد.
* خونریزی داخلی کشنده ناشی از پارگی کبد، طحال یا کلیه در بیش از دو سوم موارد رخ میدهد.
* شکستگی پاها (۷۴ ٪) و بازوها (۵۷ ٪).
شکستگیهای پا همچنین نشان میدهند که پاها به جلو حرکت کرده و به صندلیها برخورد کردهاند یا زیر آنها گیر کردهاند. از سوی دیگر، شکستگیهای سر معمولاً در اثر برخورد با صندلیهای جلو یا اشیاء پرتاب شده از کابین، مانند چمدانهای بدون قفل در صندوقهای بالای سر، ایجاد میشوند.
اگرچه کمربند ایمنی اغلب جان انسانها را نجات میدهد، کالین دریافت که میتواند باعث آسیبهای داخلی شود، به خصوص هنگامی که بدن روی کمربند ایمنی میچرخد و روده کوچک را پاره میکند. در برخی موارد، خود کمربند ایمنی نتوانست در برابر نیروی برخورد مقاومت کند.
خلبانان همچنین دچار آسیبهای خاصی میشوند، مانند خرد شدن دستها و پاها به دلیل قرار گرفتن روی کنترلها در لحظه برخورد، یا آسیبهای صورت به دلیل برخورد با صفحه ابزار.
هیچ قانون قطعی وجود ندارد، اما برخی مطالعات نشان میدهد که صندلیهای بالای بالها - جایی که مرکز ثقل در آن قرار دارد - در صورت سقوط هواپیما، در مقایسه با صندلیهای عقب یا جلو که ممکن است ابتدا مورد اصابت قرار گیرند، ممکن است محافظت بیشتری ارائه دهند.
کالین همچنین دریافت که طراحی صندلیهای رو به عقب، مانند آنچه در برخی از کابینهای درجه یک وجود دارد، ممکن است برای سر و گردن در هنگام تصادف ایمنتر باشد.
تحقیقات کالین فقط در حوزه پزشکی قانونی نبود؛ بلکه هدف آن بهبود شانس زنده ماندن بود. مطالعات او به توسعه طراحی صندلیها و کابینها، بهبود پروتکلهای هوانوردی و پشتیبانی از استفاده از ابزارهایی مانند «جعبه سیاه» که دادههای پرواز را ثبت میکند و به محققان کمک میکند تا بفهمند در لحظات پایانی چه اتفاقی افتاده است، کمک کرد.
علیرغم واقعیتهای تلخی که تصادفات آشکار میکنند، هوانوردی همچنان یکی از امنترین شیوههای حمل و نقل است. با این حال، درک آنچه در طول یک سانحه رخ میدهد میتواند به بهبود شانس زنده ماندن، تعیین استانداردهای بهتر و تشویق مسافران به آگاهی و ایمنی بیشتر کمک کند.
منبع: دیلی میل