علم «تله فضایی» را آشکار می‌کند!

به گزارش مجله خبری نگار، این اعلام بر اساس داده‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب بود که وجود ترکیبات شیمیایی مانند دی‌متیل دی‌سولفید (DMS) و دی‌متیل سولفوکسید (DMDS) را در جو این سیاره نشان می‌داد.

از آنجا که این ترکیبات منحصراً توسط ارگانیسم‌های روی زمین (مانند پلانکتون‌های دریایی) تولید می‌شوند، به عنوان «نشانه‌های زیستی» بالقوه‌ای در نظر گرفته می‌شوند که نشان‌دهنده وجود حیات در خارج از سیاره ما هستند.

اما این خوش‌بینی خیلی زود با شک و تردید علمی شدیدی رو‌به‌رو شد. محققان مستقل، همان داده‌ها را با استفاده از مدل‌های آماری مختلف دوباره تجزیه و تحلیل کردند و به این نتیجه رسیدند که شواهد به اندازه کافی قوی نیستند تا از ادعا‌های اولیه پشتیبانی کنند.

دو تیم تحقیقاتی مستقل، یکی به رهبری لوئیس ویلبنکس از دانشگاه آریزونا و دیگری به رهبری متیو نیکسون از دانشگاه مریلند، که هر دو از دانشجویان سابق نیکو مادهوسودان، دانشمند کمبریج که رهبری مطالعه اولیه را بر عهده داشت، بودند، همان داده‌ها را با استفاده از روش‌های آماری پیچیده‌تر و دقیق‌تر، دوباره تجزیه و تحلیل کردند. آنها کشف کردند که وقتی جست‌و‌جو را به جای فقط ۲۰ ترکیب شیمیایی بالقوه، به ۹۰ ترکیب شیمیایی بالقوه گسترش دادند، سیگنال‌هایی که نشان‌دهنده‌ی وجود دی‌متیل سولفید (DMS) و دی‌متیل سولفوکسید (DMDS) بودند، ناپدید شدند.

پروفسور مادهوسودان و تیمش اذعان کردند که نتایج اولیه «مبهم و نیازمند تأیید بیشتر» هستند و خاطرنشان کردند که به نظارت بر این سیاره ادامه خواهند داد.

تیم مادهوسودان همچنین تجزیه و تحلیل جدیدی از ۶۵۰ ترکیب شیمیایی بالقوه منتشر کرده است. با کمال تعجب، دی متیل سولفوکسید به طور کامل از فهرست ترکیبات بالقوه ناپدید شد، در حالی که دی متیل سولفید باقی ماند، اما با ظهور سایر ترکیبات عجیب و غریب، مانند متیل اکریلونیتریل، که برای انسان سمی است، و مادهوسودان اذعان می‌کند که بعید است در چنین سیاره‌ای وجود داشته باشد.

این تغییرات سریع در نتایج، سوالات عمده‌ای را در محافل علمی مطرح کرده است. ویلبنکس خاطرنشان کرد که تغییر سریع نتایج بدون داده‌های جدید نگران‌کننده است، در حالی که مادهوسودان از تیمش دفاع کرد و تأکید کرد که چنین بحث‌هایی بخش طبیعی از کار علمی جدی است.

مطالعات دیگر نیز تردید‌ها در مورد نشانه‌های زیستی را تأیید کرده‌اند، از جمله مقاله‌ای به رهبری رافائل لوک از دانشگاه شیکاگو که داده‌های جیمز وب را در طول موج‌های مختلف ترکیب کرده و هیچ اهمیت آماری برای دی‌متیل سولفید (DMS) و دی‌متیل سولفوکسید (DMDS) نیافته است. حتی جیک تیلور، اخترفیزیکدان آکسفورد، از یک آزمون آماری ساده استفاده کرد و نتیجه گرفت که هیچ مدرک محکمی برای هیچ گونه ردپای زیستی وجود ندارد.

با وجود این اختلاف نظر، دانشمندان موافقند که تلسکوپ جیمز وب گامی بزرگ در جستجوی حیات فرازمینی است. اما هنوز راه زیادی در پیش است. حتی اگر وجود دی متیل سولفید اثبات شود، این مدرک قطعی برای وجود حیات نیست، زیرا قبلاً در سیارک‌های غیرمسکونی یافت شده است. این امر مستلزم مطالعات دقیق‌تر و ماموریت‌های فضایی آینده است که ممکن است پاسخ‌های واضح‌تری برای این راز بزرگ کیهانی در اختیار ما قرار دهند.

منبع: اسپیس