مدارس ریودوژانیرو بدون تلفن... تمرکز بیشتر و نتایج تحصیلی بهتر

به گزارش مجله خبری نگار-ریودوژانیرو: یک سال پس از ممنوعیت سراسری تلفن همراه در مدارس برزیل، دانش‌آموزان در ریودوژانیرو به بازی «مثل گذشته» بازگشته‌اند و در کلاس‌های درس تمرکز بیشتری دارند.

طبق قانونی که رئیس جمهور لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا در ژانویه، درست قبل از شروع سال تحصیلی، تصویب کرد، در تمام مدارس این کشور با ۲۰۰ میلیون نفر جمعیت، استفاده از تلفن همراه، چه در کلاس‌های درس و چه در زمین‌های بازی، ممنوع شده است.

برزیل، جایی که تعداد گوشی‌های هوشمند از جمعیت آن بیشتر است، به گروه رو به رشدی از کشور‌هایی پیوسته است که استفاده از تلفن همراه در مدارس را ممنوع کرده‌اند.

کامیل مارکز، ۱۴ ساله، به خبرگزاری فرانسه گفت: «اولش سخت بود، چون ما به تلفن‌های همراه معتاد شده بودیم و ترک آن مثل یک بحران بود. اما بعد، وقتی به آن عادت کردیم، آسان‌تر شد (..) و ما بیشتر با هم تعامل داشتیم.»

کامیله مارکز، مانند بیشتر همکلاسی‌هایش در دبیرستان مارتین لوتر کینگ جونیور در نزدیکی مرکز شهر ریودوژانیرو، ترجیح می‌دهد تلفن همراهش را در خانه بگذارد.

تعداد کمی از دانش‌آموزان به نقاشی دیواری که نمادی از مبارزات حقوق مدنی آمریکا را به تصویر می‌کشد، نزدیک می‌شوند تا تلفن‌های همراه خود را در سبد بیندازند.

اگرچه کامیل در ابتدا از اینکه از تلفن همراهش محروم شده بود «ناراحت» بود، اما متقاعد شد که به لطف این ممنوعیت، نمراتش بهتر شده و روابطش با همکلاسی‌هایش نیز بهبود یافته است.

او توضیح می‌دهد: «یکی از دانش‌آموزان مورد آزار و اذیت سایبری قرار گرفت، اما ما از آن بی‌خبر بودیم، زیرا همیشه به تلفن‌هایمان چسبیده بودیم.»

– «اضطراب و پریشانی» –

طبق گزارش یونسکو، تا پایان سال ۲۰۲۴، ۴۰ درصد از سیستم‌های آموزش عمومی در سراسر جهان استفاده از تلفن‌های هوشمند را در مدارس به نحوی ممنوع کرده‌اند، در حالی که این رقم در سال قبل ۳۰ درصد بود.

رنان فریرا، وزیر آموزش و پرورش ریودوژانیرو، توضیح می‌دهد که وقتی معلمان این شهر پس از همه‌گیری کووید برای آموزش حضوری به مدارس بازگشتند، متوجه شدند که کودکان «پریشان‌تر، با تحمل کمتر، اضطراب بیشتر و اعتیاد به تلفن‌هایشان» شده‌اند.

طبق نظرسنجی که سال گذشته توسط Opinionbox و Mobile Time انجام شد، کودکان برزیلی به طور متوسط ​​اولین تلفن همراه خود را در سن ۱۰ سالگی دریافت می‌کنند.

کودکان زیر سه سال به طور متوسط ​​روزانه یک ساعت و نیم از گوشی‌های هوشمند استفاده می‌کنند و این زمان برای کودکان بین ۱۳ تا ۱۶ سال به نزدیک به چهار ساعت می‌رسد.

مطالعه‌ای که توسط شهرداری ریودوژانیرو در ماه سپتامبر انجام شد، نشان داد که از زمان ممنوعیت استفاده از تلفن همراه در مدارس محلی، «بهبود تمرکز، عملکرد و مشارکت در جلسات آموزشی» حاصل شده است.

رنان فریرا، که معاون فدرال نیز هست، گزارشگر قانونی بود که اقدام پیشگامانه ریودوژانیرو را به سطح ملی گسترش داد.

به گفته فریرا، اگر محدود کردن استفاده از تلفن هوشمند «برای بزرگسالان دشوار است، تصور کنید برای کودکان دشوار باشد». در بازدید اخیر از مدرسه‌ای در ریو، یکی از کودکان به او گفت که «درست مثل قبل» به بازی برگشته است.

– «شادتر» –

فرناندا هیتور، معاون مدیر مدرسه مارتین لوتر کینگ جونیور، که دانش‌آموزان بین شش تا شانزده سال را می‌پذیرد، می‌گوید وضعیت در مدرسه قبل از ممنوعیت تلفن‌های هوشمند «از کنترل خارج شده بود».

او بچه‌ها را در زنگ تفریح ​​می‌دید که هر کدام در گوشه‌ی خودشان، به صفحه‌های نمایششان چسبیده بودند.

او توضیح می‌دهد: «آن‌ها واقعاً بازی نمی‌کردند و صحبت هم نمی‌کردند. حالا آنها بازی می‌کنند و این باعث تغییر مدرسه شده و آن را شادتر و سرگرم‌کننده‌تر کرده است.».

اما هیتور سال گذشته وقتی ایده انجام این اقدام مطرح شد، «تردید» خود را ابراز کرد. او توضیح داد: «حتی امروز هم برخی از دانش‌آموزان قبل از ورود، تلفن‌های خود را پنهان می‌کنند.»

این قانون جدید که در سراسر برزیل در حال اجرا است، استفاده از تلفن همراه در مدارس را فقط برای پروژه‌های آموزشی، موارد اضطراری یا دلایل پزشکی مجاز می‌داند.

فابیو کامپوس، متخصص آموزش و فناوری، از این قانون استقبال کرد و گفت آموزش نحوه استفاده مسئولانه از تلفن‌های هوشمند به دانش‌آموزان بسیار مهم است.

او هشدار می‌دهد: «برزیل کشوری پر از نابرابری است. بسیاری از دانش‌آموزان فقط می‌توانند در مدرسه به فناوری دسترسی داشته باشند؛ بنابراین اگر مدارس کمتر به فناوری وابسته شوند، به معنای شکست است.»

رنان فریرین‌ها معتقد است که والدین باید محدودیت‌های بیشتری را نیز برای فرزندان خود اعمال کنند.

در مدرسه مارتین لوتر کینگ جونیور، پدرو هنریک ۱۱ ساله هر روز با گوشی هوشمند خود به مدرسه می‌رود.

«من در طول استراحت کمی گوشی‌ام را چک می‌کنم و وقتی در پایان روز دوباره آن را پیدا می‌کنم، احساس خوشحالی می‌کنم.»

(خبرگزاری فرانسه)