به گزارش مجله خبری نگار،وقتی یک لانه مورچه در جایی مستقر شود، کشاورزان و صاحبان خانه اغلب سراغ طعمههای سمی میروند؛ اما پیش از آنکه تعداد کافیای از مورچهها طعمه را به لانه ببرند، علاقهشان به آن از بین میرود.
مطالعهای جدید نشان میدهد که اضافه کردن مقدار اندکی کافئین به طعمهها میتواند تأثیر آنها را به طرز چشمگیری افزایش دهد و در نتیجه، به مدیران مبارزه با آفات مزیتی مهم ببخشد.
این تحقیق نشان داده که دوزهای متوسط کافئین میتوانند حافظه مورچهها را نسبت به محل طعمه تقویت کنند. مورچههایی که قطرهای از شکر حاوی کافئین نوشیده بودند، در مراجعات بعدی سریعتر آن را پیدا کردند و مسیر شیمیایی قویتری برای هملانهایهای خود برجای گذاشتند.
مورچه آرژانتینی (Linepithema humile) با تنها ۲.۵ میلیمتر طول، قادر به ایجاد کلونیهایی با هزاران کیلومتر وسعت است؛ از سواحل مدیترانه گرفته تا سواحل غربی ایالات متحده.
این ارتشها حشرات بومی را از میدان به در میکنند، به منبع تغذیه مرغ مگسخوارها هجوم میبرند و حتی وسایل الکترونیکی را دچار اختلال میکنند. بررسیهای اقتصادی اخیر هزینه جهانی مورچههای مهاجم، شامل خسارتهای کشاورزی و هزینههای کنترل، را در حد میلیاردها دلار در سال برآورد کردهاند.
برای بررسی تأثیر کافئین، پژوهشگران یک آزمایش مینیاتوری طراحی کردند: یک پل لگویی مورچه را به سکوی آکریلیکی به اندازه یک کاغذ A۴ هدایت میکرد، جایی که تنها یک قطره شکر منتظر بود.
در این آزمایش، قطرههای شکر شامل دوزهای صفر، ۲۵، ۲۵۰ و ۲۰۰۰ قسمت در میلیون (ppm) از کافئین بودند. در مجموع ۱۴۲ مورچه شرکت کردند و هر کدام چهار بار این مسیر را طی کردند.
نویسنده اول مقاله، دکتر «هنریکه گالانته» از دانشگاه «رگنسبورگ» آلمان میگوید:
«ایده این پروژه این بود که با استفاده از روشهای شناختی، مورچهها را ترغیب کنیم طعمههای سمی بیشتری مصرف کنند.»
بر اساس تصاویر ثبتشده توسط دوربینهای خودکار، مورچهها بدون کافئین مسیر را به صورت پراکنده و بیهدف طی میکردند. اما با افزودن اندکی کافئین، وضعیت تغییر کرد.
مورچههایی که ۲۵ ppm کافئین دریافت کرده بودند، زمان جستوجوی خود را در مراجعات بعدی تا ۲۸٪ کاهش دادند.
مورچههای دوز ۲۵۰ ppm این زمان را تا ۳۸٪ کاهش دادند.
اما در دوز بالای ۲۰۰۰ ppm، تأثیر مثبت از بین رفت.
گالانته توضیح میدهد: «اینطور نیست که مورچهها سریعتر حرکت کنند، بلکه دقیقتر میدانند کجا میخواهند بروند.»
مورچههای آرژانتینی برای یافتن غذا از مسیرهای فرومونی استفاده میکنند. وقتی مورچهای منبع غذا را کشف میکند، رد شیمیایی از خود برجای میگذارد که مورچههای بعدی را راهنمایی میکند.
یادگیری سریعتر، این اثر را چندبرابر میکند. گالانته میگوید:
«هرچه مورچهها سریعتر مسیر را بیاموزند و بازگردند، رد شیمیایی بیشتری برجای میگذارند و مورچههای بیشتری را به طعمه جذب میکنند. در نتیجه، سم زودتر در کلونی پخش میشود، پیش از آنکه متوجه سمی بودن آن شوند.»
در بسیاری از باغها و محلهها، تکنسینها باید هر چند روز طعمههای ژلی را تجدید کنند، چون اولین گروه مورچهها علاقه خود را از دست میدهند.
طراحی طعمهای حاوی کافئین میتواند این جذابیت را برای مدت بیشتری حفظ کند تا حتی ملکه و لاروها نیز دوز مرگبار خود را دریافت کنند.
تیم پژوهشی در حال آزمایش میدانی این روش در مناطق آلوده اسپانیاست. همچنین قصد دارند بررسی کنند که آیا کافئین با مواد رایج مانند «هیدرومتایلنون» یا «اسپینوساد» تداخل دارد یا نه.
گالانته توضیح میدهد:
«کمترین دوزی که استفاده کردیم معادل مقدار موجود در گیاهان طبیعی است، دوز متوسط معادل برخی نوشابههای انرژیزاست و بالاترین دوز معادل میزانی است که نیمی از زنبورهای عسل را از بین میبرد. بنابراین، تعیین دوزی که حافظه را تقویت کند، اما به گردهافشانها آسیب نرساند، حیاتی خواهد بود.»
کافئین فقط برای مورچههای آرژانتینی مفید نیست. گونههای مهاجم دیگر مانند مورچههای آتشین و بزرگسر نیز عادتهای مشابهی در تقسیم غذا دارند.
اگر کافئین به همین صورت بر سیستم عصبی آنها اثر بگذارد، میتوان از یک افزودنی واحد برای چندین جبهه مبارزه با آفات استفاده کرد.
کافئین تمرکز و یادگیری مورچهها را بدون افزایش سرعت بهبود میدهد.
مورچهها با مسیرهای مستقیمتر و دقیقتر، ردهای شیمیایی قویتری برجای میگذارند.
این عملکرد، اثربخشی طعمههای سمی را افزایش داده و احتمال پخش آن در کلونی را بالا میبرد.
اما این مزایا تنها در دوزهای متوسط اتفاق میافتند؛ دوزهای بالا اثر مثبت را از بین برده و میتوانند کشنده باشند.
در نتیجه، کافئین مورچهها را در یافتن و تقسیم غذا بهتر میکند، که بهطرز طنزآمیزی، آنها را در برابر استراتژیهای هوشمند کنترل آفات آسیبپذیرتر میسازد.
منبع: فوت وفن