به گزارش مجله خبری نگار، دکتر تیلور گلدبرگ، متخصص کایروپراکتیک در کلرادو، توضیح داد که انعطافپذیری بیش از حد ممکن است نشاندهنده ضعف یا بیثباتی در بافتهای همبند باشد، که اجزای حیاتی بدن هستند و به عنوان تکیهگاه استخوانها، عضلات و اندامها، به ویژه ریهها، عمل میکنند.
او اشاره کرد که بافتهای همبند تقریباً ۲۵٪ از وزن ریهها را تشکیل میدهند و پشتیبانی عملکردی ضروری را برای آنها فراهم میکنند. این بدان معناست که ضعف در این بافتها میتواند به مرور زمان منجر به اختلال در روند تنفس و ثبات راههای هوایی شود و احتمال ابتلا به مشکلات تنفسی مانند آسم و آپنه خواب را افزایش دهد.
برخی افراد از درجات مختلفی از خمیدگی بیش از حد رنج میبرند، وضعیتی که معمولاً با استفاده از سیستم بتون اندازهگیری میشود، که به حرکات غیرمعمول بدن، مانند خم کردن انگشت کوچک با زاویه ۹۰ درجه یا لمس زمین با کف دستها بدون خم کردن زانوها، امتیاز میدهد. امتیاز بالای ۵ از ۹ در بزرگسالان، گواهی بر انعطافپذیری بیش از حد در نظر گرفته میشود.
برای برخی، این وضعیت به یک اختلال ژنتیکی معروف به سندرم اهلرز-دنلوس (EDS) نسبت داده میشود که بر تولید پروتئینهای حیاتی بدن مانند کلاژن و الاستین تأثیر میگذارد و بافتهای همبند را در سراسر بدن، از جمله ریهها، تضعیف میکند.
گلدبرگ گفت: «بسیاری از افراد مبتلا به سندرم اهلرز-دنلوس در بهبودی از بیماریهای تنفسی مشکل دارند و ممکن است بیشتر از دیگران مستعد بدتر شدن تنفس باشند.»
این ضعف بافتی، کارایی ریهها را در استنشاق اکسیژن کاهش میدهد و باعث تنگی نفس، ضعف عضلات تنفسی و از کار افتادن مجاری هوایی فوقانی و تحتانی میشود.
علائم سندرم اهلرز-دنلوس شامل انعطافپذیری بیش از حد مفاصل، پوست شکننده، کبودی آسان، خستگی مزمن، درد مفاصل، مشکلات گوارشی و مثانه و مشکل در تمرکز است.
اگرچه هیچ درمان قطعی برای این سندرم وجود ندارد، اما پزشکان با توجه به اینکه این یک بیماری چند سیستمی است، فیزیوتراپی و استفاده از بریس را در کنار ارزیابی جامع توصیه میکنند.
این بیماری از طریق معاینه پزشکی مفاصل و پوست و تجزیه و تحلیل علائم تشخیص داده میشود. سندرم اهلرز-دنلوس بر اساس نوع اختلال، به ۱۳ نوع مختلف طبقهبندی میشود.
منبع: دیلی میل