به گزارش مجله خبری نگار،التهاب پایدار ممکن است بهبود زخم را متوقف کند یا به تاخیر بیاندازد. در این میان ماکروفاژها نقش اصلی را در بهبود زخم دارند. ماکروفاژهای التهابی مسئول حذف پاتوژنها، بقایا و نوتروفیلها هستند.
در این میان ماکروفاژهای ضد التهابی فرآیندهای بازسازیکننده مختلفی را تحریک میکنند.
در همین راستا تحقیقات نشان داده پروتئوگلیکان ۴ نوترکیب انسانی (rhPRG۴) نشان داده شده است که قطبش ماکروفاژها را تعدیل میکند و از فیبروز و اسکار در بهبود زخم جلوگیری میکند. پروتئوگلیکان به پروتئینهایی گفته میشود که انبوهی از گروه شیمیایی گلیکوزیل به آنها پیوند خورده اند.
به همین دلیل گروهی از محققان با همکاری پژمان قلیچ، محمدمهدی سمندری و علیرضا حسنی نجف آبادی وصلهای از میکروسوزنها با قابلیت حل شدن (MNAs) و حامل rhPRG۴ برای درمان زخمهای پوستی ابداع کردند.
تستهای آزمایشگاهی نشان داد rhPRG۴ عملکرد التهابی ماکروفاژهای مشتق از مغز استخوان را تعدیل میکند. میکروسوزنهای تجزیهپذیر و جداشدنی از متاکریلویل ژلاتین (GelMA) ساخته میشوند که به یک بستر ژلاتینی قابل حل متصل میشوند. MNAهای توسعهیافته میتوانند دوز بالایی از rhPRG۴ را از طریق انحلال ژلاتین پس از آسیب ارائه دهند.
نتیجه تحقیق روی یک موش مدل نیز کاهش نشانگرهای التهابی و افزایش رگزایی و رسوب کلاژن را تأیید کرد. در مجموع، این نتایج نشان میدهد که MNA حاوی rhPRG۴ یک بستر نوید بخش در زمینه بهبود زخمهای پوستی هستند.