به گزارش مجله خبری نگار/ایران: نرگس محمدی این نامه را پس از آن نوشت که طی جشنی رسمی و توأم با آوازخوانی و رقص که با حضور خانواده و ایرانیان فراری برگزار شد، جایزه نوبل از طرف دولت پادشاهی سوئد به خانوادهاش داده شد. پس از آنکه با این جایزه، نقش سیاسی نرگس محمدی تثبیت شد، وی در نامهای به دادگاه حمید نوری، گروگان ایرانی در سوئد، دادگاه نمایشی وی در استکهلم را «یکی از بزرگترین نمادهای عدالت برای ایران» توصیف کرد!
هرچند این نامه برنده صلح نوبل، عملاً پاسکاری با سازمان منافقین بود که علاوه بر ارتکاب جنایتهای بسیار، بانی و حامی و پرونده ساز دادگاه حمید نوری است، اما جنبه دیگری از این نامه مورد توجه ناظران و آگاهان قرار گرفت. این نامه درحالی نوشته و به نخستوزیر سوئد داده شد که نرگس محمدی، همسر و اطرافیانش، بارها زندانهای ایران را با تعبیر «مخوف» توصیف کرده و مدعی میشدند که اساساً امکان هیچ گونه ارتباط و تماس را با خارج از زندان ندارند. اما این ادعا درحالی است که وی نه تنها با خارج از زندان ارتباط دارد، بلکه همین نامه، آن هم با انتشار جزئیات از سوی رسانههای دولتی امریکا نشان داد که وی از زندان اوین ارتباطات بینالمللی هم دارد!
البته از جنبهای دیگر، این موضوع جای سؤال دارد که چطور یک زندانی در ایران، یعنی در وطن خودش، خواستار تشدید فشارها برای زندانی دیگری میشود که در کشور دیگری، به گروگان گرفته شده است؟ آن هم از سوی کسی که به تازگی صلح نوبل را هم به او دادهاند! چنین تناقضهایی بود که واکنش مجید نوری، پسر حمید نوری را به دنبال داشت. وی نوشت: «نرگس محمدی زندانی در اوین! نامه نوشته برای نخستوزیر سوئد! شوهرش هم رفته پیش شاه سوئد! مثلاً داره سعی میکنه دادگاه پدرمو تقویت کنه. ولی خودش خوب میدونه عملاً با حماقتش داره به ما کمک میده و باعث میشه معلوم شه زندان اوین مخوفه یا سوئد!»