به گزارش مجله خبری نگار، اول اینکه، خفاشها بدون اینکه علائم فیزیکی این بیماری را نشان دهند، میزبان طیف گستردهای از کروناویروسها هستند. آنها برای همزیستی با این ویروسها سازگار شده اند و سیستم ایمنی شان برای کنترل آنها تکامل یافته است.
دوم، خفاشها به دلیل داشتن طول عمر فوق العاده طولانی نسبت به اندازه خود مشهور هستند. در مقایسه با سایر حیوانات با همین نسبت، آنها با وجود جثه کوچک و نرخ متابولیک بالا، به میزان قابل توجهی از میزان سرطان پایینی برخوردارند. این امر محققین را بر آن داشته است تا بررسی کنند که چه مؤلفههای سلامتی میتواند مسئول مقاومت آنها در برابر سرطان باشد.
اکنون دانشمندان آزمایشگاه Cold Spring Harbor (CSHL) که توالی ژنوم خفاش میوه جامائیکا و خفاش سبیل مزوآمریکایی را تعیین کردند، ادعا میکنند که مقاومت پستانداران به ژنهای آنها مربوط میشود.
محققان با استفاده از جدیدترین فناوری توالییابی نانوپور آکسفورد، کل ژنوم هر دو نوع خفاش را جمعآوری کردند. سپس آنها این توالیها را با ۱۵ ژنوم دیگر خفاشها و پستانداران از جمله ژنوم انسان مقایسه کردند.
چیزی که آنها پیدا کردند عجیب بود.
پروفسور ریچارد مک کومبی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: ما نمیدانستیم که ژنهای خفاش تا این حد مثبتی در سیستم ایمنی ژنوم خفاشها انتخاب شدهاند. خفاشها چیزهای بسیار غیرعادی در مورد خود دارند. آنها به روشی که ما پاسخ میدهیم به عفونتها پاسخ نمیدهند. عجیب نیست که این تفاوت در سیستم ایمنی ممکن است هم در واکنش پیری و هم در پاسخ به سرطان نقش داشته باشد.
همچنین محققان متوجه شدند که با آزاد کردن ژنهایی که اینترفرون آلفا را ایجاد میکنند، خفاشها سیستم هشدار دهنده سیستم ایمنی را کاهش داده اند؛ بنابراین این حیوانات ممکن است به دلیل این ویژگی، تحمل ویروسی بالایی داشته باشند. یکی از دلایلی که عفونتها برای انسان مضر هستند این است که منجر به واکنش بیش از حد سیستم ایمنی میشود که بافتهای سالم را از بین میبرد. نکته جالب اینکه ژن خفاشها از این اتفاق جلوگیری میکند.
ترمیم DNA
علاوه بر این، محققان کشف کردند که ژنوم خفاشها نسبت به سایر حیوانات تغییرات بیشتری در ژنهای مرتبط با سرطان دارد، از جمله شش تغییر که DNA را ترمیم میکند و ۴۶ تغییر که تومورها را سرکوب میکند. این یافته مطابق با مطالعات گذشته است که نشان میدهد خفاشها ممکن است مکانیسمهای ترمیم DNA کارآمدتری داشته باشند، که به جلوگیری از تجمع آسیب DNA که یک پیشساز رایج سرطان است، کمک میکند. این قابلیتهای بهبود یافته ترمیم DNA ممکن است در کاهش خطر ابتلا به سرطان نقش داشته باشد.
اکنون محققان پیشبینی میکنند که تحقیقات آنها دیدگاههای تازهای در مورد چگونگی ارتباط ایمنی، پیری و سرطان ارائه دهد و حتی ممکن است در نهایت منجر به پیدایش روشها و درمانهای بهتر شود.
پروفسور آدام سیپل، پروفسور CSHL گفت: هنوز ناشناختههای زیادی وجود دارد. در نهایت ما تا جایی که میتوانیم تحقیق انجام میدهیم و آنها را به متخصصان میسپاریم تا با آنها در جهت توسعه دارو یا سایر روشهای درمانی کار کنند.