ما چطور تدارک می‌بینیم و آن‌ها چگونه؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: همزمان با حضور تیم ملی قطر در مسابقات معتبر فوتبال قهرمانی کشور‌های امریکای شمالی و مرکزی و حوزه دریای کارائیب که آن را گلد کاپ می‌نامند، تیم ملی ایران در زمینه ترتیب دادن دیدار‌های تدارکاتی مفید برای خود همچنان راه نامشخصی را طی می‌کند.

بدیهی است که قطر به سبب استقرارش در خاورمیانه، هیچ ارتباطی با گلد کاپ که یک تورنمنت رسمی و ویژه منطقه‌ای است که نامش را آوردیم، نداشته باشد و فقط به عوان یک تیم میهمان در این جام حضور به هم رسانده و پیشینه حضور تیم‌های آسیایی دیگری مانند ژاپن هم در تاریخچه برگزاری این رقابت‌ها به ثبت رسیده است.

قطر در بازی اولش در گلد کاپ ۲۰۲۳ به تیم متوسط هائیتی با نتیجه ۱-۲ باخت، اما صرفنظر از این نتیجه و هر نتیجه دیگری که در دیدار‌های بعدی‌اش گرفت و می‌گیرد، این تورنمنت بهترین میدان برای قطری‌ها جهت رویارویی با تعدادی تیم خوب و رقیب قابل حساب به قصد کسب تجربه و آمادگی بیشتر بوده است.

این‌ها فاکتور‌هایی است که قطر می‌کوشد برای حضوری موفق در دور نهایی جام ملت‌های آسیای ۲۰۲۳ که خودش میزبانی آن را هم برعهده دارد، کسب کند و اگر در گلد کاپ که امثال مکزیک، امریکا، کانادا، کاستاریکا و هندوراس مدعیان اصلی آن هستند به جایی نمی‌رسد، در جام خانگی جبران مافات کند و تا فینال و یا حداقل نیمه نهایی پیش برود. لابد شما بهتر از ما می‌دانید که هدایت قطر از بهمن ماه ۱۴۰۱ به کارلوس کی‌روش، سرمربی سابق ایران واگذار شده و، چون قطری‌ها قهرمان دوره گذشته (۲۰۱۹) این مسابقات شدند، در الزام و فشار زیادی قرار دارند که در این دوره هم نتایج خوبی بگیرند.

در همین حال برای ایران فقط صحبت احتمال حضور در یک تورنمنت دوستانه تدارکاتی در اوایل مهرماه که گفته می‌شود همین تیم ملی قطر و عراق پا‌های دیگر آن هستند، به میان آمده و میدان قبلی که در آن حضور داشتیم، جام کاملاً فاقد ارزش «کافا» در آسیای میانه بود که اگرچه مسئولان امر پُز کسب قهرمانی در آن را فراوان دادند، اما هیچ بهره آموزشی برای ما نداشت و برعکس موجب پسرفت ما شد و رقبای کوچکی، چون افغانستان و قرقیزستان که به ترتیب ۶ و ۵ گل از ما خوردند، بهره‌های بسیار بیشتری از ما گرفتند، زیرا مهارت‌های فزون‌تری را آموختند و تجربه بین‌المللی‌شان بیشتر شد. قیاس برنامه‌های تدارکاتی قطر با طرح‌های آماده‌سازی ما نشان می‌دهد که تا چه حد در این زمینه ضعیف‌تر از رقبای «هم‌قاره‌ای» خود عمل می‌کنیم و به همین خاطر است که باید برای آینده خود بسیار نگران‌تر از آن‌ها باشیم.