به گزارش مجله خبری نگار/ایبنا: سعید رزاقی، تصویرگر در این نشست از تعریف واژه پینما و تفاوت این ژانر در کشورهای مختلف و این که پینما در فرهنگ کشور ما چه جایگاهی دارد، صحبت کرد. رزاقی در اینباره بیان کرد: «پینما در فرهنگ ما قدیمیتر از کمیکاستریپ و مانگا و دیگر نامهای این ژانر در کشورهای دیگر است. مثلاً تصاویر تعزیهها، نقاشیهای شاهنامه و قصههای «هزار و یک شب» در ژانر پینما اجرا شدهاند. واژه پینما یعنی پی در پی بودن تصاویر؛ پینما و سینما با هم شباهت دارند، یعنی یک پینما باید حسی شبیه به یک داستان تصویر سینمایی القا کند».
رزاقی درباره بزرگترین تفاوت پینما، مانگا، کمیکاستریپ و دیگر نامهای این ژانر گفت: «پینما به مخاطب ایرانی نزدیکتر است؛ ما باید به جای معرفی ابرقهرمان خارجی، پهلوان مرامدار ایرانی را به نوجوان ایرانی معرفی کنیم، زیرا یک مخاطب ایرانی باید حس کند این کتاب برای او تالیف شده است. ما در بخش پینما کمکاری کردهایم و مدیران این کار به گسترده شدن آن کمک نکردهاند، اما مخاطبان به ژانر پینما اقبال نشان میدهند، زیرا پینما برای کاهلان در مطالعه و نوجوانانی که اهل مطالعه نیستند، مفید است. ما با پینما یک قلپ از آب چشمه مطالعات را به نوجوان میخورانیم تا خودش جذب مطالعه و کتابها شود».
این تصویرگر همچنین نظر خود را در اینباره که صنعت پینما، صرفه اقتصادی برای ناشر ندارد، اینطور بیان کرد: «ناشران کاسب هستند و اتفاقاً شریفترین نوع کاسب هستند و تقصیری در اینباره ندارند. این کمکاری از سوی مدیران دستاندرکار و حوزه هنری است که باید شرایط را فراهم و نیروی انسانی را در این زمینه آماده کنند و پرورش دهند. اگر هنرمند جوان بیمهری ببیند، بیمهری میکند و در این حوزه فعالیت نمیکند».