به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه جدید نشان میدهد افرادی که وزوز گوش دارند، ممکن است به اشتباه به عنوان افرادی با "شنوایی طبیعی" طبقهبندی شوند، زیرا آزمایشهای استاندارد نمیتوانند علت واقعی این بیماری را شناسایی کنند. این افراد زنگ یا وزوز مداومی را در گوش خود تجربه میکنند که میتواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی آنها تأثیر بگذارد - و اکنون دانشمندان فکر میکنند که بالاخره میدانند چه چیزی باعث آن میشود.
یک مطالعه جدید نشان داده است که افراد مبتلا به وزوز گوش، دچار آسیب به برخی از فیبرهای عصبی شنوایی هستند که با آزمایشهای شنوایی استاندارد قابل تشخیص نیستند. علاوه بر این، نورونهای ساقه مغز - ناحیهای در پایه مغز که به نخاع متصل میشود - در افراد مبتلا به وزوز گوش، نسبت به افرادی که هرگز آن را تجربه نکردهاند، واکنش فعالتری به سر و صدا نشان میدهند.
این یافتهها که در مجله Scientific Reports منتشر شده است، از نظریه موجود مبنی بر اینکه وزوز گوش ناشی از کم شنوایی خفیف است، پشتیبانی میکند که به نوبه خود، مغز را وادار میکند تا با افزایش فعالیت نورونهای درگیر در درک صدا، بیش از حد جبران کند. در نتیجه این بیش فعالی، افراد نوعی "صدای خیالی" میشنوند.
دانستن علل وزوز گوش میتواند محققان را یک قدم به توسعه درمان نزدیکتر کند.
دکتر استفان اف. میسون، مدیر بالینی کلینیک وزوز گوش در بیمارستان چشم و گوش ماس در بوستون، گفت: «ما در مورد درمان صحبت نمیکنیم - برای اولین بار، ما در مورد یک درمان احتمالی صحبت میکنیم.»
تقریباً از هر ده بزرگسال در ایالات متحده، یک نفر وزوز گوش را تجربه میکند که میتواند ناشی از عوامل زیادی از جمله قرار گرفتن در معرض موسیقی بلند در کنسرت یا عفونت گوش باشد. وزوز گوش میتواند فقط چند دقیقه طول بکشد یا مزمن شود و سالها ادامه یابد.
در مطالعه جدید، نویسندگان ۲۰۱ نفر را که گفته بودند هرگز وزوز گوش را تجربه نکردهاند، ۶۴ نفر که آن را «در مقطعی» تجربه کردهاند و ۲۹ نفر که وزوز گوش مزمن داشتهاند، به این معنی که علائم آنها حداقل شش ماه طول کشیده است، بررسی کردند. محققان شنوایی شرکتکنندگان را با استفاده از یک ابزار بالینی «استاندارد طلایی» به نام ادیوگرام آزمایش کردند.
میسون میگوید: «در کلینیک، از بیماران میخواهیم هر زمان که صدایی میشنوند، دست خود را بالا ببرند و متخصص شنواییسنجی آستانه یا پایینترین سطحی را که میتوانید آن صداها را تشخیص دهید، اندازهگیری میکند تا حساسیت شنوایی شما را تعیین کند.»
همه شرکتکنندگان این آزمون را با موفقیت پشت سر گذاشتند، بنابراین رسماً به عنوان دارای «شنوایی طبیعی» طبقهبندی شدند.
با این حال، هنگامی که نویسندگان الکترودهایی را در گوش شرکتکنندگان قرار دادند و فعالیت الکتریکی عصب شنوایی و ساقه مغز را در پاسخ به صداهای کلیک اندازهگیری کردند، دریافتند که افراد مبتلا به وزوز گوش، به نوع خاصی از فیبر که به صداهای بلندتر پاسخ میدهد، آسیب دیدهاند.
گوش داخلی شامل یک محفظه حلزونی شکل است که حاوی سلولهایی است که ارتعاشات را تشخیص داده و آنها را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل میکنند. سپس این سیگنالها در امتداد فیبرهای عصبی شنوایی از طریق ساقه مغز به قشر شنوایی منتقل میشوند که سیگنالها را به صورت صدا تفسیر میکند.
به گفته میسون، وقتی کسی به صداهای آرام گوش میدهد، مثلاً در یک مکالمه خصوصی، فقط باید به یک مجموعه از فیبرهای عصبی شنوایی تکیه کند، همان که به صداهای آرام پاسخ میدهد. با این حال، اگر در یک محیط پر سر و صدا صحبت کنند، به سیگنالهایی از فیبرهایی که به صداهای بلندتر پاسخ میدهند نیز نیاز دارند.
این فیبرهای اخیر با افزایش سن افراد یا در نتیجه قرار گرفتن در معرض سر و صدای زیاد، بیشتر در معرض آسیب قرار میگیرند. با این حال، این آسیب خاص را نمیتوان با آزمایشهای معمول شنوایی تشخیص داد، که فقط توانایی فرد در شنیدن صداهای آرام را ارزیابی میکنند.
این ممکن است کمشنوایی پنهان را توضیح دهد، که در آن افراد با وجود مشکل در شنیدن در محیطهای پر سر و صدا، شنوایی طبیعی دارند.
این مطالعه همچنین افزایش فعالیت نورونهای ساقه مغز را در پاسخ به صداهای کلیک در افراد مبتلا به وزوز گوش نشان داد. میسون معتقد است که این نشان دهنده چگونگی جبران از دست دادن عملکرد عصب شنوایی توسط مغز است.
تحقیقات جدید نشان میدهد که وزوز گوش را میتوان با ترمیم فیبرهای عصبی شنوایی آسیبدیده درمان کرد. به عنوان مثال، میسون گفت، وزوز گوش را میتوان با بازسازی عصب شنوایی با استفاده از فاکتورهای رشدی به نام نوروتروفینها درمان کرد. این بدان معناست که مغز دیگر نیازی به جبران کاهش شنوایی نخواهد داشت، بنابراین وزوز گوش میتواند فروکش کند.
با این حال، این تحقیق هنوز در مراحل اولیه خود است، بنابراین بعید است که چنین درمانی به این زودیها در دسترس قرار گیرد.
*این اطلاعات صرفاً جهت اطلاعرسانی ارائه شده و به عنوان توصیهای برای درمان بیماریها نمیباشد.