دارو‌های خواب آور عاملی برای ابتلا به زوال عقل

به گزارش مجله خبری نگار،این تحقیق به دنبال آزمایش قبلی انجام شد و نشان می‌داد سیاه‌پوستان احتمال بیشتری نسبت به سفیدپوستان برای ابتلا به آلزایمر که رایج‌ترین نوع زوال عقل است، دارند همچنین اینکه سیاه پوستان عوامل خطرناک و نشانه‌های متفاوتی را در هنگام بیماری از خود نشان می‌دهند.

در این مطالعه، تقریباً ۳۰۰۰ سالمند بدون زوال عقل، که خارج از خانه‌های سالمندان زندگی می‌کردند، در مطالعه‌ای به نام سلامت، پیری و ترکیب بدنی ثبت نام کردند و به طور متوسط به مدت ​​۹ سال پیگیری شدند. میانگین سنی آن‌ها ۷۴ سال بود. ۴۲ درصد سیاه پوست و ۵۸ درصد سفیدپوست بودند.

در طول این مطالعه، ۲۰ درصد از شرکت کنندگان به زوال عقل مبتلا شدند. شرکت کنندگان سفیدپوستی که «اغلب» یا «تقریباً همیشه» دارو‌های خواب مصرف می‌کردند، در مقایسه با افرادی که «هرگز» یا «به ندرت» دارو مصرف نمی‌کردند، ۷۹ درصد شانس بیشتری برای ابتلا به زوال عقل داشتند.

در میان شرکت‌کنندگان سیاه‌پوست که مصرف دارو‌های خواب‌آور به‌طور قابل‌توجهی در آن‌ها کمتر بود، مصرف‌کنندگان مکرر این دارو‌ها احتمال ابتلا به زوال عقل نسبت به افرادی که از مصرف چنین دارو‌هایی خودداری می‌کردند یا به ندرت از آن‌ها استفاده می‌کردند، در آن‌ها بیشتر بود.

دکتر یو لنگ، نویسنده اول این مطالعه گفت: تفاوت‌های دیده شده در این تحقیق ممکن است به وضعیت اجتماعی-اقتصادی افراد نیز ارتباط داشته باشد. شرکت‌کنندگان سیاه‌پوست که قرص خواب مصرف می‌کنند، ممکن است یک گروه منتخب با وضعیت اجتماعی-اقتصادی مناسب باشند که همین مسئله آن‌ها را کمتر مستعد ابتلا به زوال عقل می‌کند.

همچنین این امکان وجود دارد که برخی از دارو‌های خواب آور با خطر بیشتر زوال عقل نسبت به سایر دارو‌ها مرتبط باشند.

محققان متوجه شدند که سفیدپوستان، با میزان ۷.۷ درصد سه برابر سیاه‌پوستان با میزان ۲.۷ درصد، اغلب ۵ تا ۱۵ بار در ماه یا تقریباً همیشه، به طور روزانه دارو‌های خواب مصرف می‌کنند. احتمال استفاده از بنزودیازپین‌ها مانند Halcion، Dalmane و Restoril که برای بی‌خوابی مزمن تجویز می‌شوند در سفیدپوستان تقریبا دو برابر بیشتر بود.

همچنین احتمال مصرف ترازودون که یک داروی ضد افسردگی است که با نام‌های تجاری Desyrel و Oleptro شناخته می‌شود، ۱۰ برابر سفیدپوستان بود و سیاه پوستان بیش از هفت برابر بیشتر احتمال داشت که «دارو‌های Z»، مانند Ambien یا به اصطلاح آرام بخش و خواب آور مصرف کنند.

اولین قدم برای بررسی تاثیرات دارو‌های خواب آور بر مغز، این است که مشخص شود بیماران با چه نوع مشکلات خوابی دست و پنجه نرم می‌کنند. اگر احتمال خفگی در خواب وجود دارد، ممکن است آزمایش مورد نیاز باشد. اگر بی خوابی تشخیص داده شود، درمان مغزی رفتاری برای بی خوابی (CBT-i) خط اول درمان است. اگر قرار است از دارو استفاده شود، ملاتونین داروی ایمنی است، اما ما به شواهد بیشتری برای درک تاثیر طولانی مدت آن بر سلامتی نیاز داریم.