آرژانتین بیشتر از یک مسی لازم ندارد

به گزارش مجله خبری نگار، دیلی بلیند فکر می‌کرد که می‌داند چه چیزی در انتظارش است و یک قدم پشت سر ناهول مولینا بود. ویرجیل فن‌دایک تنها به این دلیل که وزن خود را روی پای اشتباهی گذاشت و می‌خواست حرکتی مشابه مسی انجام دهد مقصر بود. مسی هرگز نگاه نکرد، اما غریزه‌اش به او گفت که حریفش را فریب دهد. پاس داده شد. هلند بازی خورد. برد آرژانتین در یک چهارم نهایی پر از درام، تنش، وحشت و خشم بود. در پایان هم این تیم به دو مهار پنالتی از امیلیانو مارتینس و ضربه موفق نهایی از لائوتارو مارتینس نیاز داشت تا کار حریف اروپایی را یکسره کند. روی سکو‌ها هم چنان حمایت گسترده‌ای از آلبی‌سلسته صورت گرفت که غیرقابل محاسبه است. اما قبل از همه این‌ها لحظه‌ای خلق شد و گلی به ثمر رسید که به ما نشان داد چرا آرژانتین می‌تواند قهرمان جام جهانی شود. بین یک نابغه و ۱۰ مردی که به نظر می‌رسد حاضرند هر کاری برای کمک به او انجام دهند، رابطه‌ای ساده وجود دارد.

مسی هنوز هم می‌تواند طوری که از عهده هیچ بازیکنی برنمی‌آید سرنوشت بازی‌ها را عوض کند، اما در ۳۵ سالگی دامنه حرکت او اکنون کوچک‌تر شده است. بیش از نیمی از وقت او در زمین بازی صرف قدم زدن می‌شود. الان دیگر آن ضرب‌المثل قدیمی که می‌گفت تیم پر از مسی شکست‌ناپذیر خواهد بود درست نیست. تیم او به دونده‌های زیاد نیاز دارد و الان به نظر می‌رسد که آن‌ها را دارد.

مولینا با این باور که مسی او را پیدا خواهد کرد، اما می‌دانست که ممکن است نتواند این کار را انجام داد، می‌دوید. مارکوس آکونیا هم همینطور. وقتی آن‌ها دیگر نمی‌توانستند بدوند، با دو نفر دیگر که مایل به انجام همین کار بودند جایگزین شدند. آرژانتین سعی کرد پشت سر مسی نظم و انسجامش را حفظ کند و جلوی او هم بازیکنانی را قرار دهد که هر لحظه آماده استفاده از پاس‌های ویرانگر کاپیتان نابغه باشند. خولیان آلوارس پرشور و شوق یکی از آن‌ها بود.

این جام جهانی شبیه همان جام جهانی است که نام دیه‌گو مارادونا را جاودانه کرد. مارادونا در جام جهانی ۱۹۸۲ با قهرمانان چهار سال قبل، ماریو کمپس و دانیل پاسارلا بازی کرد. او در سال ۱۹۹۰ هم هم‌تیمی مانند کلودیو کانیجیا داشت و گابریل باتیستوتا هم سال ۱۹۹۴ به آن‌ها پیوست. مارادونا، اما جام را با هیچ کدام از آن‌ها نبرد. او این کار را در کنار یک گروه کم‌ستاره‌تر، اما عملگراتر از بازیکنان انجام داد که همدل و متحد بودند. آن تیم هم درست مانند آرژانتین فعلی لیونل اسکالونی، با سیستم ۲-۵-۳ بازی می‌کرد.

همه از اینکه مارادونا یک‌تنه آرژانتین را قهرمان جام جهانی کرد حرف می‌زنند، اما او به دیگران نیاز داشت. این دوندگی خورخه بوروچاگا بود که آلمان غربی را از پا درآورد. اکنون در سال ۲۰۲۲ هم همین‌طور است. آرژانتین به ۱۱ مسی نیاز ندارد. آن‌ها فقط به یکی نیاز دارند به علاوه ده کارگر مشتاق در اطراف او. ده مردی که آماده‌اند کار‌های خود را انجام دهند، سخت‌تر و باهوش‌تر از بازیکنان حریف می‌دوند، در حالی که می‌دانند در تیم‌شان جواهری دارند که دیگران ندارند.