همه ضد و نقیض‌های نکونام؛ بالاخره وقت‌کشی خوب است یا بد؟!

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: دیدار جمعه شب فولاد خوزستان با پرسپولیس در هفته دوم از فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور با‌وجود ثبت نتیجه تساوی بدون گل به گونه‌ای یک پیروزی برای تیم خوزستانی بود، زیرا در زمین حریفی پرمهره و در شبی به دست آمد که بیش از ۴۰ هزار تماشاگر عمدتاً طرفدار پرسپولیس سکو‌های ورزشگاه آزادی تهران را به تسخیر خود در آورده بودند. با این حال این ایراد به مردان جواد نکونام گرفته شد که در برخی دقایق و بخصوص در ۲۰ دقیقه پایانی به قصد اتلاف وقت بار‌ها خود را روی زمین انداختند و مدعی مصدومیت خود شدند. سرخ‌های تهرانی منجمله علیرضا بیرانوند به دفعات به این مسأله ایراد گرفتند، اما این کار تا لحظات پایانی دیداری که داور بیش از شش دقیقه وقت تلف شده برای آن لحاظ کرد، ادامه یافت و از سیاست کاری فولادی‌ها خارج نشد.

ماندگارترین تصویر

شاید اگر نکونام یک هفته پیش‌تر به اتخاذ سیاستی مشابه از سوی صنعت نفت در تساوی صفر – صفر فولاد با این تیم «هم‌استانی» اش خرده نگرفته و حریف را مجری ضدفوتبال نخوانده بود، می‌شد بر سیاست‌های متخذه توسط او در مسابقه با پرسپولیس مهر تأیید زد، اما این دوگانگی در گفتار و رفتار طبعاً این سؤال را به ذهن می‌آورد که اگر وقت‌کشی بد است چرا شاگردان وی در مقابل پرسپولیس دست به همین کار زده‌اند و اگر خوب و مفید است، به چه سبب نکونام اجرای آن را توسط شاگردان رضا پرکاس (سرمربی نفت آبادان) نکوهش کرده و ضدفوتبال آن‌ها را دلیل اصلی توقف فولاد نامیده بود. فولاد البته در مسابقه خود با پرسپولیس فقط بر سیاست‌هایی از آن قبیل که گفتیم، تکیه نکرده و به یک بازی حساب شده روی آورد تا حملات فراوان، اما نه‌چندان عقلایی قرمز‌های پایتخت را بی‌اثر کند، ولی ماندگارترین تصویری که از عملکرد فولاد در این دیدار در اذهان به ثبت رسید، همان حرکات توأم با گذران وقت و تلاش برای سرد کردن حریف بود.

کمک حداکثری پرسپولیس به فولاد

حریف فولاد با گذشت هر دقیقه از بازی و ثمر ندادن حملاتش عصبی‌تر می‌شد و تاکتیک‌های ایذایی تیم نکونام آب سردی بود بر پیکر داغ میزبان که اگر چه پیروزی را از هر جهت می‌طلبید، اما راه‌های فنی نیل به آن را نمی‌یافت و حملات پرشتاب و کورکورانه‌اش بیش از آن که راهگشا باشد، کمکی به تیم میهمان و بواقع حرکت در مسیر تحقق آرزو‌های فولاد بود. وقتی آن همه ارسال توپ و بویژه سانتر‌های بلند از سوی قرمز‌ها ثمر نداد و آن‌ها اندک فرصت‌های گلزنی خود را هم هدر دادند، نکونام از اواسط نیمه دوم تقریباً مطمئن شد که به خواسته‌اش رسیده و می‌تواند با یک امتیاز به اهواز برگردد، اما از حق نباید گذشت که اگر محمد آبشک و یارانش به صلاحدید نکونام دست به اتلاف وقت در بخش پایانی مسابقه نمی‌زدند، شاید نکونام به خواسته‌اش نمی‌رسید و تیم یحیی گل‌محمدی به هر شکل شده، راهی برای گشودن دروازه فولاد می‌یافت.

به همان بلا دچار نشوید!

با هر نگاهی به دیدار جمعه شب و هر گونه که بخواهیم عملکرد دو تیم را بررسی و روی آن ارزشگذاری کنیم، باید متذکر شویم که بین آن‌ها لااقل در زمینه کسب نتیجه در دو هفته نخست لیگ بیست و دوم تفاوتی وجود نداشته است. چه پرسپولیس و چه فولاد در هر دو مسابقه خود نه گلی زده و نه گلی خورده‌اند و دو تساوی بدون گل کسالت‌آور حاصل کارشان بوده است. اکتفا به دو امتیاز از حداکثر شش پوئن ممکن قطعاً برای هر دوی این تیم‌ها که مدعی قهرمانی تلقی شده‌اند، حاصل اندکی است و اگر گل نخوردن نقطه ممتاز کارشان بوده، عجز چشمگیر در گلزنی صلاحیت آن‌ها را زیر سؤال برده است. تا آنجا که به نکونام مربوط می‌شود، او باید هر چه سریعتر راه حلی برای قضیه مذکور بیابد، زیرا در برخی از مسابقات بعدی که فولاد نه خواهان تساوی بلکه طالب پیروزی است، باید طرح‌های تهاجمی روشن‌تر و کارآمدتری برای رسیدن به هدف داشته باشد و در غیر این صورت همان بلایی بر سرش خواهد آمد که شاگردان او با کارگردانی وی پریشب بر سر پرسپولیس آوردند.