به گزارش مجله خبری نگار بدون قرار قبلی قصه جدیدی در سینمای ایران نیست، نه قصه اش، نه جنس روایت اش و نه نوع زاویه نگاهش، اما فیلمی است که میتواند احساس مخاطب خود را تحریک کرده و ارتباطی عاطفی در آن ایجاد کند. فیلم پر است از خرده روایتهایی همچون پسربچه کاراکتر اصلی فیلم که از بیماری اتیسم رنج میبرد و ماجراهایی را با خود به همراه دارد، قصه قبری میراثی در حرم مطهر امام رضا تا ارتباط میان یاسمین با مهندس شایقی با بازی مصطفی زمانی که همگی قرار است در خدمت روایت اصلی داستان فیلم با مضمون «بازگشت» باشند.
مشکل اصلی فیلمنامه در بدون قرار قبلی پیش بینی مخاطب از پایان و حوادث فیلم است، پسربچه اتیسم رو به بهبود میرود، یاسمین دچار تحول میشود و روایت عاشقانه میان یاسمین و مهندس شایقی نیز جان میگیرد، اینها همگی برای مخاطب قابل پیش بینی است که اگرچه در تولید فیلمساز تمام تلاشش را به کار بسته تا شعار زده از کار در نیاید، اما ضعفی است بر پیکره فیلمنامه که نمیتوان از آن چشم پوشید.
بدون قرار قبلی در کنار تمامی نقدها فیلمی است با عطر و طعم ایرانی و شعیبی در نشان دادن بخش زیبایی از فرهنگ و جغرافیای ایران به شدت موفق است. مفهوم خانه در سکانسهای مربوط به مشهد و خانه دخترخاله یاسمین با بازی تاثیرگذار و باور پذیر الهام کردا به دقت و با وسواس خوب به بار نشسته است، المانها و سمبلهای زندگی ایرانی از حیاط و باغچه گرفته تا انار و دوتار و معماری، همگی در ایجاد فضای بومی و فرهنگی یک خانواده ایرانی، شدیدا محسوس است.
پگاه آهنگرانی در یکی از بهترین تجربههای بازیگری خود ظاهر شده است و هم بی قراری اش و هم نگاه مادرانه اش به درستی شکل گرفته است و یکی از نقاط قوت فیلم محسوب میشود. شعیبی نیز در کارگردانی نشان داده است اگرچه با فیلمنامهای مستحکم و مضمونی بدیع روبرو نیست، اما میتواند توانایی هایش را در ساخت اثری خوش ساخت به کار بندد و برخی ضعفهای کار را بپوشاند.
در مجموع باید گفت بدون قرار قبلی بنیان اش بر پایه احساس ایرانی بنا شده است و در رسیدن به این هدف نیز فیلم موفقی از آب در آمده است.