به گزارش مجله خبری نگار،یک تیم بینالمللی از دانشمندان کشف کردهاند که زندگی زناشویی، حتی اگر ازدواج ایدهآل نباشد، خطر ابتلا به دیابت را کاهش میدهد.
در مجله BMJ Open Diabetes Research & Care، محققانی از کانادا و لوکزامبورگ توضیح دادند که چگونه به این نتایج رسیدهاند. کار آنها به این درک میافزاید که خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ با انزوای اجتماعی و تنهایی افزایش مییابد. حمایت روانی از سوی شریک زندگی به ویژه برای بزرگسالان مسن مهم است.
نویسندگان این مطالعه بر جنبهی خاصی از این مشکل گستردهتر تمرکز کردند: رابطهی بین وضعیت تأهل و میانگین سطح گلوکز. آنها از دادههای نشانگرهای زیستی خون موجود از بیش از ۳۰۰۰ فرد ۵۰ تا ۸۹ ساله استفاده کردند. همهی آنها سابقهی دیابت نداشتند و سطح گلوکز خونشان در حد متوسط بود.
از شرکتکنندگان سوالاتی در مورد وضعیت تأهل و میزان حمایت از رابطهشان پرسیده شد. متغیرهای اضافی شامل اشتغال و رفاه مالی، وزن، سیگار کشیدن، رفاه روانی و وجود فرزندان بود.
مشخص شد که طلاق یا از دست دادن شریک زندگی به دلیل مرگ منجر به تغییرات قابل توجهی در سطح HbA۱c (شاخصی از میانگین سطح گلوکز خون) میشود که متعاقباً خطر ابتلا به پیشدیابت را پیشبینی میکند. با این حال، اگر مشکلات زوجین قابل حل بود و آنها حتی در طول مشاجرات نیز در کنار هم میماندند، هیچ تفاوت قابل توجهی در این شاخص مشاهده نشد.