به گزارش مجله خبری نگار، آتشفشانهایی بلندتر از اورست، اقیانوسهای پنهان در زیر یخ و دریاهای متان - همه اینها داستانهای علمی تخیلی نیستند، بلکه قمرهای واقعی سیارات منظومه شمسی هستند. به گفته اوگنی بورمیستروف، استاد دانشگاه پلیتکنیک پرم، آنها کاندیداهای اصلی برای وجود حیات فرازمینی و حتی استعمار آینده هستند. این خبر توسط سرویس مطبوعاتی دانشگاه پلیتکنیک پرم به Gazeta گزارش شده است.
بیش از ۲۵۰ قمر شناخته شده وجود دارد و بیشتر آنها متعلق به غولهای گازی هستند: زحل ۱۴۶ و مشتری ۹۵ قمر دارد. زمین به ماه بسنده کرده، زهره و عطارد اصلاً ماه ندارند. تعداد آنها به جرم سیاره و فاصله آن از خورشید بستگی دارد: قمرهای بزرگ و دوردست، اجرام یخی را جذب میکنند، اما قمرهای نزدیک به ستاره این کار را نمیکنند.
قمرها میتوانند در اثر برخوردها (مانند ماه) تشکیل شوند، توسط سیارکها به دام بیفتند (بسیاری از قمرهای مشتری) یا همراه با سیاره تشکیل شوند (مانند گانیمد). قمرهای کوچک اغلب شکل نامنظمی دارند، مانند فوبوس «سیبیشکل» یا هایپریون «اسفنجی».
برخی از آنها واقعاً شگفتانگیز هستند. آیو فعالترین جرم آتشفشانی در این منظومه است. اروپا و انسلادوس پوشیده از یخ هستند که اقیانوسهای شور با آبفشانهایی که آب و مواد آلی را به فضا پرتاب میکنند، در خود پنهان کردهاند. همه اینها آنها را به زیستگاههای بالقوه برای حیات تبدیل میکند.
اما تیتان، قمر زحل، مناسبترین قمر برای سکونت در نظر گرفته میشود. این قمر دارای جوی متراکم، بارانهای متان، دریاهای هیدروکربنی و یخی است که میتوان از آن آب و اکسیژن به دست آورد. حتی در آنجا امکان تولید انرژی - از باد و واکنشهای شیمیایی - وجود دارد.
برخی از قمرها رفتار نامنظمی دارند. تریتون به عقب میچرخد و احتمالاً توسط نپتون به دام افتاده است. فوبوس به آرامی به سمت مریخ در حال سقوط است؛ و ماه، برعکس، سالانه ۴ سانتیمتر از زمین دور میشود - این ممکن است در آینده بر آب و هوا و حیات روی این سیاره تأثیر بگذارد.
مطالعهی این قمرها ادامه دارد. پیش از این ماموریتهای فضایی به اروپا و گانیمد ارسال شده است. دانشمندان امیدوارند که این ماموریتها به یکی از سوالات اصلی بشریت پاسخ دهند - آیا ما در کیهان تنها هستیم؟