مجله پزشکی BMJ: تنهایی ممکن است خطر مرگ زودرس را به میزان قابل توجهی افزایش دهد

به گزارش مجله خبری نگار، تنهایی فقط یک احساس افسرده‌کننده نیست، بلکه عواقب آن می‌تواند کشنده باشد. یک مطالعه جدید بلندمدت نشان می‌دهد که خطر مرگ زودرس با افزایش زمان تنهایی به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.

یک تیم تحقیقاتی شامل متخصصانی از دانشگاه سیدنی، تأثیر علّی تنهایی بر مرگ و میر در میان زنان استرالیایی ۴۵ سال به بالا را بررسی کردند. نتایج این تحقیق در مجله BMJ Medicine منتشر شده است.

برای مدت طولانی، اعتقاد بر این بود که تنهایی تأثیر منفی بر سلامت ما دارد. با این حال، تاکنون تعیین علمی اینکه آیا واقعاً یک رابطه علی با افزایش خطر مرگ زودرس وجود دارد یا اینکه تنهایی صرفاً عامل مؤثری در سایر بیماری‌ها است، دشوار بوده است.

یک تحقیق جدید باید شفافیت بیشتری ارائه دهد. محققان داده‌های مربوط به ۱۱۴۱۲ زن با حداقل ۴۵ سال سن را تجزیه و تحلیل کردند. داده‌های مربوط به شرایط زندگی، به ویژه تجربیات تنهایی، به طور منظم طی ۱۸ سال جمع‌آوری شد.

در این مطالعه، محققان بر دو بُعد از تنهایی تمرکز کردند: تداوم (اینکه یک فرد در طول سال‌ها چند بار احساس تنهایی را گزارش کرده است) و مزمن بودن (اینکه چند بار از این دفعات پشت سر هم بوده‌اند).

نتایج مطالعه نگران‌کننده است. به گفته محققان، رابطه واضحی بین تعداد دوره‌های تنهایی تجربه شده و خطر مرگ مشاهده شد که به دوز-پاسخ بستگی دارد.

زنانی که در دو نظرسنجی احساس تنهایی را گزارش کردند، در مقایسه با زنانی که هرگز احساس تنهایی نکردند، ۴۹ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس بودند. این تیم گزارش می‌دهد که پس از چهار دوره تنهایی، این خطر ۱۱۸ درصد و پس از شش دوره، به میزان عظیم ۲۱۵ درصد افزایش یافته است.

محققان گفتند که تفاوت مطلق نیز قابل توجه بود: زنانی که به طور مداوم تنهایی را تجربه می‌کردند، در طول دوره مطالعه، ۱۰.۸۶ درصد بیشتر از زنانی که تنهایی را تجربه نکرده بودند، میزان مرگ و میر داشتند.

نکته‌ی قابل توجه این است که اثرات منفی نه تنها در موارد تنهایی مکرر مشاهده شد، بلکه وقتی تنهایی به طور مداوم در طول دوره‌های مختلف مطالعه حفظ شد، افزایش نیز یافت.

این نتایج، به‌ویژه برای نظام‌های سلامت که در آنها عوامل اجتماعی اغلب دست‌کم گرفته می‌شوند، زنگ خطری بود. به گفته‌ی تیم تحقیقاتی، تنهایی باید به عنوان یک خطر برای سلامتی به رسمیت شناخته شود و در مراقبت‌های بهداشتی و پیشگیری در نظر گرفته شود.

کارشناسان می‌گویند برنامه‌های غربالگری، اقدامات پیشگیرانه هدفمند و حمایت روانی-اجتماعی می‌تواند به توقف همه‌گیری رو به رشد تنهایی کمک کند. به خصوص با توجه به تغییرات جمعیتی و افزایش تعداد سالمندان، این مشکل در آینده حتی جدی‌تر خواهد شد.

تنهایی فقط یک پدیده حاشیه‌ای نیست و تحقیقات به وضوح نشان می‌دهد کسانی که برای مدت طولانی احساس تنهایی می‌کنند، خطر مرگ زودرس به طور قابل توجهی بالاتری دارند. بنابراین، ما باید ارتباطات اجتماعی خود را حتی در دوران پیری حفظ کنیم، به طور فعال ارتباط برقرار کنیم و وقتی تنهایی طاقت‌فرسا می‌شود، درخواست کمک کنیم.

* اطلاعات ارائه شده صرفاً جهت اطلاع رسانی است و به عنوان توصیه‌ای برای درمان بیماری‌ها عمل نمی‌کند.