فناوری پیشگامانه برای ردیابی مسیر دنباله دار‌های "مخرب" سال‌ها قبل از نزدیک شدن به زمین

به گزارش مجله خبری نگار، این فناوری جدید متکی بر ردیابی "ردپای دنباله دارهایی" است که آنها در مدار به شکل "بارش شهاب" به جا می‌گذارند. هنگامی که یک دنباله دار از نزدیکی خورشید عبور می‌کند، یخ روی آن تبخیر می‌شود و مقادیر سنگ و غبار را به فضا آزاد می‌کند و مسیر‌های خرده مانند را تشکیل می‌دهد که وقتی زمین از این مسیر‌ها عبور می‌کند، می‌توانند به "بارش شهاب" تبدیل شوند.

بیشتر "دنباله دار‌های بلندمدت" (LPC) که بیش از ۲۰۰ سال طول می‌کشد تا یک مدار به دور خورشید را تکمیل کنند، تا زمانی که به زمین نزدیک نشوند، کشف نشده باقی می‌مانند.

برخی از این دنباله دار‌ها که از نزدیکی زمین عبور می‌کنند به عنوان "بالقوه خطرناک" طبقه بندی می‌شوند.

دنباله دار‌های بلندمدت (LPC) می‌توانند تا ۶ درصد از کل برخورد‌ها بر روی زمین را ایجاد کنند و آنهایی به اندازه یک آسمان خراش می‌توانند یک شهر بزرگ را ویران کنند.

اما تنها تعداد کمی از "دنباله دار‌های طولانی مدت" (یا LPC) یافت شده است که می‌توانند از نزدیکی زمین عبور کنند.

دنباله دار‌هایی که از زمین عبور می‌کنند، حتی آنهایی که فواصل مداری بسیار طولانی حدود ۴,۰۰۰ سال دارند، مسیر‌هایی خرده مانند ایجاد می‌کنند که می‌توانند به عنوان بارش شهابی شناسایی شوند.

مسیر‌ها زمانی تشکیل می‌شوند که گرمای خورشید یخ دنباله دار را تبخیر می‌کند. جریان‌های سنگ و گرد و غبار ناشی از دنباله دار می‌توانند به عنوان بارش شهاب سنگ بر روی زمین پراکنده شوند، زیرا سیاره از مسیر‌های زباله عبور می‌کند.

دانشمندان اکنون می‌توانند بارش شهابی را برای یافتن دنباله دار مادر تجزیه و تحلیل کنند. آنها می‌توانند سرعت سنگ و جهت حرکت آن را از ویژگی‌های خط شهاب سنگ پیدا کنند.

دانشمندان می‌گویند پروژه بررسی میراث فضا و زمان در رصدخانه ورا روبین شیلی می‌تواند کشف دنباله دار‌ها را از این طریق سال‌ها قبل از اینکه تهدیدی برای زمین باشند، تقویت کند.

برای آزمایش تکنیک جدید، دانشمندان ۱۷ بارش شهابی را که در آنها دنباله دار‌های مادر قبلا شناخته شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند.

آنها ویژگی‌های بارش شهابی را ارزیابی کردند و مدل‌های مصنوعی از "دنباله دار‌های بلندمدت" خود ایجاد کردند، یک خوشه از دنباله دار‌ها در هر بارش شهاب.

آنها عملا این خوشه‌ها را در فضا در فواصل قابل مشاهده از رصدخانه روبین قرار دادند.

آنها مکان خوشه‌های دنباله دار مجازی را با دنباله دار‌های واقعی مقایسه کردند تا ببینند چقدر به هم نزدیک هستند.

ستاره شناسان دریافتند که مکان‌های دنباله دار مادر واقعی تا حد زیادی در مکان‌های فرافکنی فرضی هستند.

دانشمندان گفتند: بارش شهابی در مورد منطقه‌ای از آسمان که دنباله دار مادر در آن قرار خواهد گرفت و همچنین سرعت و جهت حرکت آن به ما می‌گوید. این می‌تواند به شناسایی دنباله دار‌هایی که می‌توانند زمین را در میلیارد‌ها مایل دورتر تحت تأثیر قرار دهند کمک کند و به دانشمندان زمان کافی برای ردیابی آنها و برنامه ریزی اقدام علیه آنها بدهد.

منبع: ایندیپندنت