نام‌های بی‌جام! مربیان مطرحی که در جام ملت‌ها ناکام بودند

به گزارش مجله خبری نگار، از زمانی که دیگو آرماندو مارادونا کاپ قهرمانی جام جهانی ۱۹۸۶ را بالای سر برد تا وقتی این کاپ در جام جهانی ۲۰۲۲ در دستان لیونل مسی قرار گرفت، آرژانتین رنگ قهرمانی در این رقابت‌ها را ندید. در طول این ۳۶ سال و بعد از کارلوس بیلاردو، مربیان مختلفی از دانیل پاسارلا و خوزه نستور پکرمن گرفته تا مارچلو بیلسا و خورخه سامپائولی و حتی خود مارادونای فقید روی نیمکت آلبی سلسته نشستند، اما نتوانستند این تیم را به قهرمانی جام جهانی برسانند تا اینکه لیونل اسکالونی آمد و به این افتخار بزرگ دست یافت.

مدافعی که در زمان بازیگری‌اش، جزو ستاره‌های فوتبال آرژانتین به شمار نمی‌رفت و تنها هفت بازی ملی در کارنامه‌اش به ثبت رسیده است. اسکالونی در شروع مربیگری هم کارنامه پرباری نداشت و قبل از نشستن روی نیمکت آرژانتین به عنوان سرمربی، تنها در سویا و تیم ملی کشورش به عنوان دستیار حضور داشت و در اولین تجربه سرمربیگری‌اش هم در شش بازی هدایت تیم زیر ۲۰ سال آرژانتین را برعهده داشت. با این حال، او از مأموریت مهمی که داشت، سربلند بیرون آمد و پس از قهرمانی با آرژانتین در کوپا آمریکا ۲۰۲۱، در جام جهانی ۲۰۲۲ آلبی سلسته را به سومین قهرمانی‌اش در بزرگ‌ترین تورنمنت ملی فوتبال جهان رساند تا آرژانتینی‌ها و مسی به آرزوی دیرینه‌شان برسند.

او کاری را انجام داد که بسیاری از مربیان بزرگ دنیا نتوانسته بودند انجام دهند. در همین جام ملت‌های آسیا که چند روز پیش با قهرمانی قطر در خانه‌اش به پایان رسید، مربیان بزرگی روی نیمکت تیم‌های مختلف نشسته بودند که تنها نام‌شان یک امتیاز ویژه برای تیم‌های تحت هدایت آن‌ها به شمار می‌رفت.

از روبرتو مانچینی سرمربی سابق ایتالیا که با این تیم به قهرمانی یورو رسیده بود و در این تورنمنت هدایت عربستان را برعهده داشت تا یورگن کلینزمن مهاجم سابق و مطرح آلمان که با این تیم به قهرمانی جام جهانی و یورو رسیده بود و در زمان سرمربیگری هم با ژرمن‌ها به سومی جام جهانی رسید. مربی‌ای که در جام ملت‌ها، کره جنوبی را هدایت می‌کرد.

در کنار آن‌ها مربیان سرشناس دیگری هم در دوحه حضور داشتند. از هکتور کوپر که دو بار با والنسیا به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید و با سوریه به دنبال تجربه تازه‌ای در فوتبال آسیا بود تا پائولو بنتو بازیکن مطرح فوتبال پرتغال که پس از تجربه کار در کره جنوبی، این بار سرمربیگری امارات را برعهده داشت.

در این تورنمنت، مربیان مطرح دیگری نیز بودند. از فیلیپ تروسیه فرانسوی که پس از تجربه مربیگری در ژاپن و قطر، این بار روی نیمکت ویتنام حضور داشت تا برانکو ایوانکوویچ که پس از کرواسی و ایران، عمان سومین تجربه ملی‌اش در مربیگری به شمار می‌رفت.

در این میان، حتی باید به هاجیمه موریاسو هم اشاره کرد که پس از درخشش با ژاپن در جام جهانی ۲۰۲۲، وجهه خوبی در دنیای مربیگری برای خود دست و پا کرده بود، اما هیچ کدام از این مربیان بزرگ نتوانستند در جام ملت‌ها کاری از پیش ببرند.

در این میان مربی گمنامی مانند مارکز لوپز اسپانیایی بود که قطر را به قهرمانی رساند و مسیر اسکالونی در آرژانتین را پیش رفت یا حسین عموتا مراکشی که اردن را به اولین فینال مهم تاریخش رساند و تا آستانه گرفتن جام پیش رفت. مربیانی که نشان دادند در فوتبال به نام‌ها جام نمی‌دهند، بلکه این تلاش، دانش و جسارت است که حرف اول را می‌زند.

از دیگر انتقال‌های جذاب بازیکنان آسیایی می‌توان به حضور ابراهیم حصار سوری در فولاد اشاره کرد. بازیکنی که در بلگرانوی آرژانتین عضویت داشت، اما راهی اهواز شد تا پیراهن فولاد را بر تن کند. از میان بازیکنان ایرانی هم مهدی طارمی با اینترمیلان به توافق رسید؛ توافقی که گفته می‌شود قبل از آغاز جام ملت‌های آسیا انجام شد و فقط ماند تست‌های پزشکی تا ستاره بوشهری رسماً پیراهن اینترمیلان را بر تن کند