به گزارش مجله خبری نگار/هشمهری:مژگان محرابی:گفتن جملاتی مانند: «دیدی علی توی فلان درست نمره بالاتری از تو گرفت؟»، «تو هیچ وقت نمیتوانی مثل خواهرت داستانهای خوبی تعریف کنی.»، «چرا سعی نمیکنی برای برادرت نقاشیهای زیبایی بکشی؟» در واقع به او نشان میدهد در صورت انجام دادن آن کارها فرد ارزشمندی است. این طرز برخورد اثر مخربی در روحیه کودک دارد به گونهای که احساس بی عرضه بودن میکند.
زهرا سادات طالبیان روانشناس کودک در این باره میگوید: «مقایسه کردن کودک خصلت حسادت را در او به وجود میآورد. در بعضی مواقع بچه بی توجه به استعدادهایی که دارد از خود متنفر میشود. این بچهها تنها زمانی خوشحالند که از دیگران بهتر عمل کنند؛ بنابراین همه تلاش خود را به کار میگیرند تا بهترین باشند.
کمال گرایی شاید خصلت خوبی باشد، اما باید توجه داشت همه ما توانمندی یکسانی نداریم و نمیتوانیم در همه زمینهها فرد موفقی باشیم. به طور مثال کودکی مدام به فکر جلوزدن از دیگران است، هدف ارزشمندی ندارد. به مرور زمان از خودش و دیگران متنفر میشود. بعد هم ناامیدی و اضطراب به سراغش میآید؛ بنابراین والدین اگر میخواهند فرزندان موفقی داشته باشند باید با توجه به استعداد و ظرفیت کودک از او توقع داشته باشند.
مشکل دیگری که در اثر مقایسه کردن کودکان ایجاد میشود، لجباز شدن آنهاست. وقتی کودک نمیتواند فشارهای پدر و مادر را تحمل کند، برای مبارزه، لجبازی را انتخاب میکند.
نتیجه سویی که در اثر مقایسه کردن به وجود میآید، ترس بچهها از شکست است. آنها مرتب در تکاپو هستند که خود را به پدر و مادر اثبات کنند. اما وقتی موفق نمیشوند دچار سرخوردگی شده و احساس ناتوانی میکنند. آنها میترسند توسط والدین خود سرزنش شوند. این اتفاق بدی است. ما باید به بچههای خود بیاموزیم، هیچ انسانی از اول کامل نبوده و بسیاری از موفقیتها با تلخترین شکستها رخ داده است.
نقش مهم والدین دادن امنیت خاطر به بچه هاست. باید همواره کنارشان باشند نه اینکه برای هر مسئله پیش پا افتادهای به او سرکوفت بزنند. کودک در صورت احساس ناامنی اضطراب میگیرد. دروغگو میشود.»