به گزارش مجله خبری نگار، به گفته محققان دانشگاه راتگرز، اثرات چربی شکمی بر سلامت مغز و عملکرد شناختی به طور کلی در مردان میانسالی که در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری آلزایمر هستند، بیشتر از زنان است.
بر اساس مطالعهای که در مجله چاقی منتشر شده است، در افراد میانسال با سابقه خانوادگی بیماری آلزایمر، میزان چربی موجود در اندامهای شکمی (لوزالمعده، کبد و شکم) با حجم مغز و عملکرد شناختی مرتبط است. این مطالعه توسط ساپیر گولان شختمن از مرکز علوم اعصاب جوزف ساگول در مرکز پزشکی شیبا در اسرائیل و به رهبری مایکل اشنایدر بری از مرکز تحقیقات هربرت و ژاکلین کریگر کلاین در موسسه سلامت مغز راتگرز انجام شده است.
مطالعهای روی ۲۰۴ کودک میانسال سالم مبتلا به آلزایمر، رسوبات چربی در پانکراس، کبد و شکم را که با استفاده از MRI اندازهگیری شده بود، بررسی کرد.
کریگر کلاین گفت: «در مردان میانسالی که در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری آلزایمر هستند، اما در زنان اینطور نیست، سطح بالاتر چربی پانکراس با توانایی شناختی و حجم مغز پایینتر مرتبط بود، که نشاندهنده ارتباط بالقوه وابسته به جنس بین چربی شکمی متمایز و سلامت مغز است.»
چاقی یک عامل خطر برای زوال شناختی و افزایش خطر زوال عقل است، و ارتباط آن بین دو جنس متفاوت است.
یافتههای این مطالعه بر اهمیت بررسی رابطه بین چربی بدن، پیری مغز و عملکرد شناختی در چارچوب تفاوتهای جنسیتی تأکید میکند.
این مطالعه همچنین استفاده سنتی از شاخص توده بدنی (BMI) را به عنوان معیار اصلی خطرات شناختی مرتبط با چاقی به چالش میکشد. محققان گفتند که BMI شاخص ضعیفی برای توزیع چربی بدن است و لزوماً تفاوتهای جنسیتی را در نظر نمیگیرد.
شختمن گفت: «نتایج ما نشاندهندهی همبستگی قویتری نسبت به رابطهی بین BMI و عملکرد شناختی است، که نشان میدهد چربی شکمی، به جای BMI، یک عامل خطر برای زوال شناختی و خطر بالاتر زوال عقل است.»
شختمن خاطرنشان کرد: یافتههای این مطالعه فرصتهای جدیدی را برای مداخلات هدفمند و بررسی بیشتر رویکردهای خاص جنسیتی برای درک و کاهش تأثیر چربی شکمی بر سلامت مغز فراهم میکند.