فیبر موجود در سخت‌پوستان، حشرات و قارچ‌ها به هضم غذا کمک می‌کند.

به گزارش مجله خبری نگار،هضم موجودات ترد مانند حشرات با صدای سایش پوشش سخت و محافظ آنها - اسکلت خارجی - آغاز می‌شود. هر چقدر هم که ناخوشایند به نظر برسد، طبق یک مطالعه جدید روی موش‌ها که در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس انجام شده است، پوسته سخت ممکن است برای متابولیسم مفید باشد. این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.

محققان به رهبری استیون ون دایکن، دارای مدرک دکترا و دانشیار آسیب شناسی و ایمونولوژی، در موش‌ها کشف کردند که هضم کیتین، یک فیبر غذایی غنی که در اسکلت خارجی حشرات و همچنین قارچ‌ها و پوسته سخت‌پوستان یافت می‌شود، سیستم ایمنی را فعال می‌کند. پاسخ ایمنی فعال‌تر با افزایش وزن کمتر، کاهش چربی بدن و مقاومت در برابر چاقی همراه بود.

ون دایکن گفت: «چاقی یک بیماری همه‌گیر است. آنچه ما وارد بدن خود می‌کنیم، عمیقاً بر فیزیولوژی و نحوه سوخت و ساز غذا تأثیر می‌گذارد. ما در حال بررسی راه‌هایی برای مقابله با چاقی بر اساس آنچه در مورد نحوه تعامل سیستم ایمنی با رژیم غذایی می‌دانیم، هستیم.»

سیستم ایمنی بدن به خاطر توانایی‌اش در محافظت از بدن در برابر تهدیدات مختلف، از جمله باکتری‌ها، ویروس‌ها، آلرژن‌ها و حتی سرطان، به خوبی شناخته شده است. محققان کشف کرده‌اند که بخش خاصی از سیستم ایمنی نیز در هضم کیتین نقش دارد. نفخ پس از مصرف کیتین، پاسخ ایمنی ذاتی را فعال می‌کند که باعث می‌شود سلول‌های معده تولید آنزیم‌هایی به نام کیتیناز‌ها را افزایش دهند که کیتین را تجزیه می‌کنند. توجه به این نکته مهم است که کیتین نامحلول است - در مایع حل نمی‌شود - و بنابراین برای هضم آن به آنزیم‌ها و یک محیط اسیدی سخت نیاز است.

دکتر دو-هیون کیم، پژوهشگر همکار و نویسنده اول این مطالعه، آزمایش‌هایی را روی موش‌های بدون میکروب که فاقد باکتری روده بودند، انجام داد. نتایج او نشان می‌دهد که کیتین در غیاب باکتری‌ها، پاسخ‌های ایمنی را فعال می‌کند.

ون دایکن گفت: «ما معتقدیم که هضم کیتین در درجه اول به کیتیناز‌های خود میزبان متکی است. سلول‌های معده تولید آنزیم خود را از طریق فرآیندی که ما آن را سازگاری می‌نامیم، تغییر می‌دهند. اما شگفت‌آور است که این فرآیند بدون دخالت میکروب‌ها رخ می‌دهد، زیرا باکتری‌های موجود در دستگاه گوارش نیز منبع کیتیناز‌هایی هستند که کیتین را تجزیه می‌کنند.»

ون دایکن خاطرنشان کرد که در موش‌هایی که باکتری روده داشتند، کیتین موجود در رژیم غذایی، ترکیب باکتریایی را در دستگاه گوارش تحتانی تغییر داد، که نشان می‌دهد باکتری‌های روده پس از ترک معده نیز با غذای حاوی کیتین سازگار می‌شوند.

تیم تحقیقاتی دریافتند که بیشترین تأثیر بر چاقی در موش‌ها زمانی رخ می‌دهد که کیتین سیستم ایمنی را فعال می‌کند، اما هضم نمی‌شود. به موش‌هایی که رژیم غذایی پرچرب داشتند، کیتین نیز داده شد. برخی از موش‌ها توانایی تولید کیتیناز‌ها برای تجزیه کیتین را نداشتند. موش‌هایی که کیتین می‌خوردند، اما قادر به تجزیه آن نبودند، کمترین وزن را اضافه کردند، کمترین چربی بدن را داشتند و احتمال چاق شدن آنها کمتر از موش‌هایی بود که کیتین نمی‌خوردند و موش‌هایی که آن را می‌خوردند، اما قادر به تجزیه آن بودند.

اگر موش‌ها می‌توانستند کیتین را تجزیه کنند، همچنان از نظر متابولیکی سود می‌بردند، اما آنها با تولید بیش از حد کیتیناز‌ها برای استخراج مواد مغذی از کیتین، سازگار شدند.

ون دایکن و تیمش قصد دارند تحقیقات خود را روی انسان‌ها ادامه دهند تا مشخص شود که آیا می‌توان کیتین را به رژیم غذایی انسان اضافه کرد تا به مدیریت چاقی کمک کند یا خیر.