به گزارش مجله خبری نگار، به نقل از اسکای نیوز، گروهی از محققان آمریکایی و انگلیسی با کمک یکدیگر نمونههای گرد وغبار فیلترهای هوای این ایستگاه را تحلیل و با آلودگیهای طبیعی روی خانههای زمین مقایسه کردند.
از جمله مواد قابل تشخیص، مواردی بود که در درزگیر ساختمان و پنجره، لکه برها، پارچه مبلمان و تجهیزات الکترونیکی استفاده میشد.
برخی از مواد تحت کنوانسیون استکهلم به عنوان آلایندههای آلی پایدار شناخته میشوند. کنوانسیون استکهلم یک عهدنامه جهانی با هدف حذف تولید و استفاده این مواد به دلیل تاثیرشان بر سلامت و محیط زیست انسان است.
آنها بر این عقیده هستند که برخی از مواد آلاینده از طریق دوربینهای فضانوردان، تبلتها و لباسهایی از زمین به فضا ارسال میشوند، به وجود آمده اند.
محققان معتقدند سطح بالای اشعهها ممکن است فرسودگی مواد را تسریع کند و به تجزیه محصولات و کالاها به نانو و میکرو پلاستیک منجر شود و در محیط میکروگرانش ایستگاه فضایی بین المللی به ذرات هوابرد تبدیل کند.
این ذرات روی بدنه ایستگاه فضایی قرار گرفته اند و باید با جاروبرقی جمع آوری شوند تا فیلترهای هوا به طور کارآمد فعالیت کنند.
هرچند هوای داخل ایستگاه فضایی بین المللی به طور مرتب با ۸ تا ۱۰ بار تغییر در هر ساعت تجدید میشود، اما مشخص نیست چه مقدار از این مواد آلاینده مضر پاک سازی میشوند. برخی کیسههای جارو برقی حاوی گرد و غبار برای مطالعه به زمین ارسال شدند و یکی از آنها در دانشگاه بیرمنگام تحت بررسی قرار گرفت.
پروفسور استوارت هاراد معتقد است تراکم آلایندههای طبیعی در گرد و غبار ایستگاه فضایی بیشتر اوقات از حد متوسطی که در خانهها و دیگر محیطهای داخلی در سراسر آمریکا و اروپا وجود دارد، بیشتر است.
به گفته او این یافتهها برای طراحی ایستگاههای فضایی آینده کارآمد هستند.