به گزارش مجله خبری نگار،یک نوع گلبول سفید به نام سلولهای T نقش مهمی در محافظت از بدن در برابر مهاجمان خارجی مانند سرطان دارند. اما آنها فقط میتوانند برای مدت طولانی قبل از اینکه خسته شوند بجنگند. هنگامی که این اتفاق میافتد، سلولهای T دیگر به همان اندازه قبل پروتئینهای محرک پاسخ ایمنی تولید نکرده و در کشتن سلولهای تومور سرطانی کمتر موثر هستند.
ایمونوتراپی اصطلاحی جامع برای طیف وسیعی از درمانهای سرطان مبتنی بر بیولوژیک است که از سلولهای T برای مبارزه با سرطان با تقویت توانایی سیستم ایمنی برای متوقف کردن یا کند کردن رشد سلولهای سرطانی یا کمک به شناسایی و تخریب سلولهای سرطانی استفاده میکند. برای اینکه ایمونوتراپی موثر باشد، نیاز است که سلولهای T در اوج آمادگی و بدون فرسودگی باشند.
محققان در کالیفرنیا فرسودگی سلولهای T را در شرایط ملانوما مورد مطالعه قرار داده و دریافتند که پروتئینی به نام P-selectin glycoprotein ligand-۱ (PSGL-۱) که در سطح سلولهای T یافت میشود، کلید فرسودگی سلولهای T است.
جنیفر هوپ (Jennifer Hope) نویسنده اصلی این مطالعه گفت: کاهش یا معکوس کردن فرسودگی سلولهای T تمرکز اصلی در تحقیقات سرطان است و بسیاری از محققان در حال کار بر روی روشهای مختلفی برای انجام این کار هستند. این رویکرد جدید میتواند به تنهایی یک درمان مناسب باشد، اما همچنین پتانسیل فوقالعادهای برای کار هم افزایی با درمانهای موجود دارد. این رویکرد منحصر به فرد است، زیرا مشکل فرسودگی سلولهای T را از زوایای مختلف حل میکند.
پس از مطالعه روی موشهای مبتلا به کمبود ژنتیکی در PSGL-۱، محققان دریافتند: این پروتئین باعث خستگی سلولهای T شده و فرسودگی سلولهای T توسط آنتیبادی که فعالیت PSGL-۱ را در موشهای مبتلا به ملانوم مقاوم به ایمونوتراپی مسدود میکند، کند میشود. پژوهشگران همچنین متوجه شدند که سلولهای T خسته عملکرد خود را بازیافتند.
هوپ گفت: یکی از موضوعاتی که این رویکرد را در مقایسه با روشهای ایمنی موجود منحصر به فرد میکند این است که مستقیماً نحوه فرسودگی سلولهای T را تغییر داده و به آنها کمک میکند تا عملکرد خود را بازیابند.
پس از مشاهده موفقیت در استفاده از رویکرد مبتنی بر آنتی بادی بر روی موشهای مبتلا به ملانوما، محققان آن را روی موشهای مبتلا به مزوتلیوما که یک نوع سرطان تهاجمی و کشنده است که معمولاً بافتهای ریه را تحت تأثیر قرار میدهد، آزمایش کرده و دریافتند که رویکرد آنها با این نوع سرطان نیز کار میکند.
گام بعدی برای محققان این است که رویکرد خود را برای استفاده در انسانها به گونهای تطبیق دهند که این روش بتواند برای درمان طیف وسیعی از سرطانهای مقاوم به درمان استفاده شده و مناسب باشد.