تفاوت کار با کارگردانان زن و مرد از زبان جنیفر لارنس

به گزارش مجله خبری نگار/همشهری آنلاین: در جلسه پرسش و پاسخ پس از نمایش فیلم «بمیر عشق من»، جنیفر لارنس درباره تجربهٔ همکاری با کارگردان لین رمزی توضیح داد و گفت این تجربه با کار با یک کارگردان مرد فرق داشت.

لارنس به مجلهٔ Vulture گفت: «یک ویژگی مشترک در کارگردانان زن پیدا کرده‌ام: آنها این کار را نمی‌کنند، یعنی بیش از حد دستور نمی‌دهند. بعضی مواقع با کارگردانان مرد تجربه داشتم که انگار دائم لازم است حس کنند در حال کارگردانی فیلم هستند؛ و این واقعاً هیچ کار مفیدی انجام نمی‌دهد، فقط اعصاب‌خردکن است. وقتی به واژهٔ مولف فکر می‌کنم، ذهنم می‌رود سمت کنترل و… چه کلمه‌ای بود؟ عصبی و وسواسی!»

لارنس افزود که رمزی «کاملاً برعکس» این سبک عمل می‌کند: «او واقعاً این دنیا را ساخت و مطمئن شد که همهٔ ما روی یک خط هستیم، از طریق موسیقی، گفتگوها، جو و صحنه؛ و بعد کم‌کم عقب می‌رفت.»

او ادامه داد: «گاهی اوقات، از ناآرامی‌ای که ایجاد می‌شد، از اینکه او زیاد دیده نمی‌شد، چیزی جالب بیرون می‌آمد. سپس رمزی می‌آمد و می‌گفت: ‘عالی شد، خیلی خوب، دوباره انجام بده. ’ یا ما تصادفی می‌خندیدیم و می‌گفتیم: ‘اوه، ببخشید. ’ و او می‌گفت: ‘نه، عالی بود. خوشم آمد که خندیدی. دوباره انجام بده. ’»

رمزی هم در همان جلسه درباره سبک کارگردانی‌اش صحبت کرد و گفت می‌خواسته بازیگران روی صحنه آزاد باشند: «من عاشق کار با بازیگرانم. وقتی واقعاً به هم اعتماد داریم، اتفاق جادویی می‌افتد. بعضی مواقع هم اجازه می‌دادم برداشت طولانی شود. نوعی ناآرامی در آن هست، مثل اینکه ‘حالا چی کار کردیم؟ ’، اما گاهی اوقات اتفاقی رخ می‌دهد. من به آنها در خانه فضا دادم تا آزادانه کشف کنند و وارد و خارج شوند. صحنه‌ای هست که گری خسته در خانه است و سبد لباسشویی آنجا است، من از او نخواستم با پا آن را برگرداند، اما نوعی خشم در آن وجود داشت.»

فیلم «بمیر عشق من» بر اساس رمان آریانا هارویکز در سال ۲۰۱۲ ساخته شده و داستان گری (لارنس) را دنبال می‌کند که بعد از تولد فرزندش و در یک ازدواج بدون عشق، به روان‌پریشی دچار می‌شود. در این فیلم رابرت پتینسون، لاکیث استنفیلد، نیک نولت و سیسی اسپیسک هم بازی می‌کنند.

لارنس پیش‌تر به هالیوود ریپورتر گفته بود که رمزی «بسیار هدایت‌شده توسط احساسات» است: «چند هفته قبل از فیلم‌برداری، همهٔ ما به کلگری رفتیم و دربارهٔ شخصیت‌هایمان بحث‌های طولانی داشتیم. نه تمرین واقعی، فقط گفت‌و‌گو. سپس او ما را در خانه می‌گرداند و خانه کم‌کم به یک شخصیت دیگر تبدیل می‌شد. او دنیا را آن‌قدر می‌سازد که وقتی به صحنه می‌رسی، کمی عقب می‌رود و به حالت مشاهده‌ای درمی‌آید. اما او همچنین فیلمبردار است. واقعاً فیلمبردار است و استعداد فوق‌العاده‌ای در ترکیب‌بندی دارد و می‌تواند هر نما را شبیه یک عکس از ویلیام اگلسون کند. او چنین استعدادی دارد.»