به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه که توسط تیمی از محققان دانشگاه شیکاگو انجام شد، نشان داد که بافتهای حسی کشف شده در اسکلت خارجی این ماهیهای باستانی با همان «خوشه ژنی» مرتبط هستند که دندانها را در انسان تولید میکند.
دندانها حساس هستند، زیرا از بافت حسی در مهرهداران باستانی و بندپایان باستانی تکامل یافتهاند.
— لایو ساینس (LiveScience) ۲۱ می ۲۰۲۵
این مطالعه با تلاش برای ردیابی قدیمیترین مهرهداران شناختهشده در سوابق فسیلی آغاز شد و محققان بر نمونههایی که قدمت آنها به دورههای کامبرین و اردویسین (۵۴۱ تا ۴۴۳ میلیون سال پیش) برمیگردد، تمرکز کردند. یکی از برجستهترین شاخصهایی که آنها به آن تکیه کردند، وجود لولههای داخلی عاج دندان بود، بافتی کلسیفیه که در زیر مینای دندان انسان یافت میشود، اما در برآمدگیهای بیرونی سپر برخی از موجودات باستانی نیز یافت میشود.
تیم تحقیقاتی هنگام تجزیه و تحلیل فسیل ارگانیسمی به نام Anatolips hintzii با استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) با وضوح بالا، منافذی را مشاهده کردند که گمان میرود پر از عاج باشند، که نشاندهنده خواص حسی مشابه با آنچه در دندانها یافت میشود، میباشد.
با این حال، در مقایسه با سایر فسیلها و موجودات دریایی معاصر، مشخص شد که این منافذ شبیه اندامهای حسی در پوستههای برخی از سختپوستان مانند خرچنگها هستند. این امر محققان را به این نتیجه رساند که آناتولیپس هنتزی یک ماهی مهرهدار نبوده، بلکه یک بندپای بیمهره بوده است.
با وجود این اصلاح، این کشف به یک نتیجهگیری مهم منجر شد: اینکه موجودات ماقبل تاریخ - چه مهرهداران و چه بندپایان - بافتهای معدنی حسی را روی اسکلت خارجی خود تکامل دادهاند تا به آنها در حس کردن محیط اطرافشان کمک کند و این بافتها بعداً به عاج و سپس به دندان تبدیل شدهاند.
محققان خاطرنشان میکنند که این کشف از این فرضیه پشتیبانی میکند که ساختارهای حسی تقریباً ۴۶۰ میلیون سال پیش تکامل یافتهاند و حیوانات بعداً از همان مسیرهای ژنتیکی برای تشکیل دندانها استفاده کردهاند که حساسیت بالای آنها را توضیح میدهد.
محققان در این مطالعه نوشتند: «از دیدگاه تکاملی، حساسیت دندان یک راز نیست، بلکه امتداد طبیعی ریشههای آن در زره اولیه مهرهداران است.»
این مطالعه در مجله نیچر منتشر شد.
منبع: لایو ساینس