شیوع بی صدا آنفلوانزای پرندگان بسیار بدخیم در گاو‌های ایالات متحده شناسایی شد

به گزارش مجله خبری نگار، تجزیه و تحلیل ژنتیکی نشان داد که توزیع مجدد ژن‌های ویروس در پرندگان وحشی قبل از انتقال ویروس به گاو‌ها بوده است و به گاو‌ها - چه آلوده و چه بدون علامت - اجازه می‌دهد تا ویروس را در سراسر ایالات متحده منتقل کنند.

توالی یابی ژنوم ویروسی همچنین جهش‌های با فرکانس پایین مرتبط با کارایی انتقال ویروس و سازگاری با پستانداران را نشان داد که نگرانی‌های بهداشت عمومی را در مورد گسترش آینده بیماری در بین حیوانات افزایش می‌دهد.

ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان بسیار بدخیم یکی از علل اصلی آسیب‌های قابل توجه به سلامت حیوانات و اقتصاد کشاورزی هستند، و ممکن است خطر اپیدمی‌ها را به همراه داشته باشند. از زمانی که این ویروس در اواخر سال ۲۰۲۱ وارد ترانس آتلانتیک شد، سویه H۵N۱، ۲.۳.۴.۴b باعث شیوع گسترده در آمریکای شمالی شده است که منجر به مرگ گسترده در میان پرندگان و طیور وحشی شده و منجر به ترس از توانایی آن در انتقال بین گونه‌های مختلف شده است.

در این مطالعه، تیم تحقیقاتی یک بررسی ژنومی و اپیدمیولوژیک را برای ردیابی شیوع ویروس و تعیین پیامد‌های آن در میان دام‌ها انجام دادند. نمونه‌ها از ۲۶ مزرعه لبنی در ۸ ایالت و همچنین ۶ مرغداری در ۳ ایالت در اولین شیوع گرفته شد.

توالی کامل ژنوم شامل نمونه‌های ویروسی گرفته شده از گاو و طیور انجام شد و از آنالیز‌های فیزیولوژیک و مدل سازی تکاملی برای ردیابی منبع عفونت استفاده شد. با توجه به نتایج، حضور ویروس ژنوتیپ B۳.۱۳ (سویه H۵N۱، ۲.۳.۴.۴b) در نمونه‌های شیر با تشخیص محدود در سواب بینی تأیید شد.

تجزیه و تحلیل تکاملی نشان داد که ویروس‌های جدا شده از گاو‌ها در یک گروه واحد خوشه بندی می‌شوند، که نشان دهنده یک مورد انتقال از پرندگان وحشی به گاو در اواخر سال ۲۰۲۳ است، با انتقال بی صدا بین دام‌ها برای چندین ماه قبل از تایید شیوع در مارس ۲۰۲۴. پس از ورود به دام، ویروس به طیور و سایر حیوانات مانند راکون، گربه و پرندگان وحشی ادامه داد.

مشخص شد که یک کارگر لبنیات ژنوتیپ کمی متفاوت از ویروس موجود در گاو دارد، اما تاریخچه اپیدمیولوژیک نشان می‌دهد که این عفونت با قرار گرفتن در معرض گاو‌ها مرتبط است. اگرچه این عفونت احتمالا از دام سرچشمه می‌گیرد، اما انتقال ویروس از میزبان نمونه نشده دیگری را نمی‌توان رد کرد.

داده‌ها همچنین نشان داد که گاو‌ها ممکن است ویروس را به مدت دو تا سه هفته ترشح کنند و خطر انتقال به حیوانات دیگر مانند طیور و حیوانات وحشی را افزایش دهند. اعتقاد بر این است که ویروس در گردش در گاو‌ها ممکن است پتانسیل تکاملی برای انتقال بیشتر بین پستانداران را داشته باشد.

مطالعات نشان می‌دهد که وجود انواع ژنتیکی با فرکانس پایین مرتبط با وحشیگری و سازگاری پستانداران در نمونه‌های گاو، اهمیت نظارت دقیق بر این گونه‌ها را تقویت می‌کند، زیرا گسترش آنها ممکن است خطر انتقال حیوان به انسان را افزایش دهد.

این مطالعه در مجله Science منتشر شد.

منبع: Medical Express