تیم پیری که باید دگرگون شود؛ شاید به ۵۰ سال صبر اضافی نیاز نباشد اما...

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: این ادعا البته با تأکید بر قدرت بیکران این تیم مطرح می‌شد وگرنه ایران که در ۷۰ سال اخیر یکی از غول‌های فوتبال آسیا بوده، همواره کم یا بیش توان تصاحب این جام را داشته و خواهد داشت.

پایه استدلال مورد بحث این بود که، چون هیچ گاه در تاریخ فوتبال‌مان صاحب این همه لژیونر توانا و سرنوشت‌ساز بخصوص در فاز تهاجمی نبوده و هرگز این همه مهاجم روپا و صاحب تجربه بین‌المللی فراوان را به طور همزمان در اختیار نداشته‌ایم، اگر در رقابت‌های جام ملت‌های ۲۰۲۳ (که به تازگی پایان یافته است) بر سکوی نخست نایستیم، دیگر بعید است که در زمان و برهه دیگری صاحب این همه نعمات فنی و کارایی‌های فردی در ترکیب تیم ملی در خطوط حمله و میانی خود باشیم و به تبع آن صبر طولانی ما برای قهرمانی مجدد در آسیا که اینک ۴۷ ساله شده، احتمالاً از این هم بسیار کشدارتر و آزار‌دهنده‌تر خواهد شد.

حالا که امیر قلعه‌نویی در مقام سرمربی تیم ملی ابقا شده (تصمیم نادرستی که کارشناسی نشده اعمال شده است) نشانه‌های موجود و شرایط سنی لژیونر‌های «اینک درخشان» ما و به واقع کل نفرات تیم ملی ما را به سوی باور نکته فوق بیش از پیش سوق می‌دهد. در زمان برپایی دوره بعدی جام ملت‌ها (۲۰۲۷ در خاک عربستان) مهدی طارمی ۳۶ ساله و سردار آزمون، محمدحسین کنعانی‌زادگان، علیرضا جهانبخش و مهدی ترابی در مرز ۳۴ سالگی خواهند بود و امید ابراهیمی ۴۰ و کریم انصاری‌فرد و احسان حاج‌صفی ۳۹ سال سن خواهند داشت. رامین رضاییان ۳۸ و شجاع خلیل‌زاده ۳۷ ساله خواهند بود و سن علیرضا بیرانوند ۳۶ و میلاد محمدی، صادق محرمی، روزبه چشمی و سامان قدوس حدود ۳۵ خواهد بود.

در یک فاز پایین‌تر سعید عزت اللهی و سیدمجید حسینی هم به ترتیب ۳۳ و ۳۲ ساله خواهند بود و علی قلی‌زاده هم ۳۲ سال سن خواهد داشت. حتی احمد نوراللهی هافبک کارگشای الوحده امارات هم که مورد غضب قلعه‌نویی قرار گرفت و از فهرست اعزامی به قطر خط خورد و علی کریمی هافبک وسط کایسری اسپور ترکیه که به دلایلی نامشخص و در عین سلامتی فیزیکی و آمادگی بالا توسط کادر فنی تیم ملی حذف شد، چهار سال بعد در آوردگاه عربستان ۳۶ و ۳۵ ساله خواهند بود. هر مربی منصف و به واقع هر عقل سلیمی اکثر قریب به اتفاق این نفرات را از همین حالا از گردونه تیم ملی خارج خواهد کرد، چون آینده طولانی مدتی در این تیم ندارند و اگر هم در کوتاه مدت در ادامه رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ از شماری از آن‌ها استفاده کند، برای جام ملت‌های بعدی از آن‌ها چشم خواهد پوشید، زیرا سن به غایت بالایی در آن زمان خواهند داشت و به تبع آن از کارایی لازم و نیروی جوانی و نشاط بی‌بهره خواهند بود. به واقع اگر این نفرات و حتی نیمی از آن‌ها در جام ملت‌های بعدی هم شرکت داده شوند، معدل سنی تیم ملی به حدود ۳۵ سال خواهد رسید که رقمی اسفبار و در تاریخ برپایی جام‌های بزرگ قاره‌ای و بین‌المللی بی‌سابقه خواهد بود و یک سوء‌شهرت بزرگ را برای فوتبال ذاتاً توانا و شایسته ما ایجاد خواهد کرد.

این نکات مهم و واقعیت‌های تلخ ما را به این سمت و سو سوق می‌دهد که بپذیریم اگرچه با داشتن امثال مهدی قایدی ۲۴ ساله و سامان فلاح ۲۵ ساله و سید‌پیام نیازمند که هنوز زیر ۳۰ سال است، آینده تیم ملی تاریک نیست، اما تا زمانی که خردورزی لازم را نداشته باشیم و جوانگرایی نکنیم و کار ریشه‌ای و بنیادین و دگرگونی امور را در دستور کار خود قرار ندهیم و عنصر احتیاط بر هر یک از اقدامات ما سایه انداخته باشد، بهره‌های هر سیاست و هر رویکرد و سیستمی در فوتبال ما به حداقل خواهد رسید. در آن صورت حرف کسانی که می‌گفتند اگر با تیم فعلی سرشار از لژیونر‌های عالی‌مان نیز بر تارک آسیا نایستیم، هرگز و شاید حداقل در ۵۰ سال بعدی هم به این توفیق نخواهیم رسید، حرف صحیحی به نظر خواهد آمد، حتی اگر واقعاً صحیح نباشد!