به گزارش مجله خبری نگار،فرزند پروری هرگز کار سادهای نبوده است. هیچ فرمول جادوییای برای تربیت فرزند وجود نداشته و ندارد. پدر و مادرها هر روز با چالشهای غیر قابل تصوری در این مسیر مواجه میشوند. وقتی کودکی از کنترل خارج میشود، بزرگ ترها دست به کار میشوند، اما در اغلب موارد دقیقاً نمیدانند که باید چه کنند. با این حال، کارشناسان تربیت فرزند از طریق تنبیه و پاداش را مخرب میدانند. اما چرا؟
«اگر صبحانه ات را نخوری، خبری از بستنی نخواهد بود.» این جمله و جملات مشابهش تا چند دهه پیش پای ثابت خانهی هر خانوادهی فرزند داری بودند. پاداش و تنبیه در نگاه اول، دو مفهوم کاملاً متفاوت به نظر میرسند، اما آنها در حقیقت دو روی یک سکه هستند. هر دو نیرویی بیرونی هستند که تمرکز آنها بر روی رفتار فرزند است و اغلب اثری آنی دارند، به همین دلیل اغلب افراد صرفاً نتیجهی اصلی آن (اطاعت و حرف شنوی فرزند) را میبینند بدون آنکه متوجه آثار منفی دراز مدت آن بر رشد شخصیتی فرزند باشند.
اما به لطف پژوهش ها، با آنکه این شیوه که بر پایهی بازی دادن احساسات فرزند بنا شده و مدتها یک هنجار محسوب میشد، طی سالیان آگاهی دربارهی تربیت فرزندان افزایش یافته است. حالا پدر و مادرها برای به سر به راه کردن فرزندان شان کمتر از این نوع شیوهها استفاده میکنند.
پژوهشها نشان داده شخصیت کودک به واسطهی رابطهی او با والدینش و محیط اطراف خود (مدرسه، اقوام، دوستان و غیره) شکل میکرد. بنابراین، تنبیهه شیوهی ایده آلی برای تربیت فرزند نیست، چون با این روش، به جای مواجههی صحیح با مشکلات، ذهینت فرمانبرداری در فرزند شکل میگیرد، امری که این پیامدها را برای او دارد:
–شکل گیری رفتارهای بدی که قابل تغییر نیستند.
–تجربهی اضطراب به دلیل عدم تشخیص درست و غلط
–پایین آمدن اعتماد به نفس
–شکل گیری ذهنیتهای منفی
–خراب شدن رابطهی والدین و فرزند
آموزش مثبت بر ایجاد احساسات مثبت در کودک تأکید دارد. این بدان معنی است که تمرکز آن بر ویژگیهای شخصیتی و همینطور انگیزهی شخصی برای آموزش فرزند است؛ بنابراین تمرکز صرف بر روی پاداش ناشی از دستیابی به چیزی خوب، ایدهی درستی نیست. هدف از آموزش مثبت این است که به فرزند خود نشان دهید عشق تان به او بی قید و شرط است.
بنابراین، نشان دادن احساسات خودو و اجازه دادن به کودک برای ابراز احساسات خود، روشی صحیح برای ابراز محبت و علاقه است. جملاتی مانند «خیلی خوشحالم از موفقیتت» یا «خیلی عالی است که موفق شدی»، انگیزه بخشتر از پاداشهای مادی هستند.
آموزش مثبت میگوید فرزندانی که به خاطر رفتارهای خود پاداش یا تنبیه را تجربه نمیکنند، این ویژگیها را دارند:
–سریعتر یاد میگیرند، چون در شیوهی مثبت گرایی، هر آنچه که کودک در رابطه با خود فکر میکند، احساس میکند و تصمیم میگیرد هم در نظر گرفته میشود.
–اعتماد به نفس بالاتری دارند که به آنها عزت نفس سالم تری هم میبخشد.
–رضایت و هیجان بیشتری برای انجام کارهای خوب دارند.
–حس همکاری و نقش داشتن در آنها تقویت میشود.
–از مهارتهای اجتماعی پایهای و اساسی برای زندگی برخوردار میشوند.
به علاوه، والدین هم ممکن است احساس بهتری نسبت به شیوهی تربیت فرزند خود داشته باشند.
منبع:روزیاتو