به گزارش مجله خبری نگار،ضماد آن در مراحل اولیه التهاب و پماد آن در جلوگیری از سوختگی پای اطفال، ترک خوردگی نوک سینهها و هومیوپاتی مصرف میشود. چای بابونه برای رفع سوء هاضمه، بی خوابی، گرفتگی عضلانی، مسکن، دردهای شکمی توأم با نفخ، تب و بیقراری اطفال بکار میرود. اشتها آور تلخ و محرک معده و یک ماده شستشو دهنده خوب در زخمهای باز است. روغن بابونه بصورت خوراکی در کولیک و گرفتگی عضلانی بکار میرود. گل آن در تورم، مفاصل دردناک و قسمتهای پینه بسته و سفت شده بطور موضعی مصرف میشود (۲، ۶).
آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: استراگول موجود در گیاه سبب آسیب دیدگی DNA میشود که مکانیسم اثر ضدمیکروبی گیاه است (۷). بابونه درموش صحرایی سالم و موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین اثر کاهنده قند خون داشته است (۸).
احتیاط مصرف: ندرتاً گزارشاتی در مورد درماتیت تماسی و آنافیلاکسی منتشر شده است. مصرف خوراکی آن فقط زیر نظر متخصص مجاز است (۹).
منع مصرف: در منابع منع مصرفی برای آن ذکر نشده است (۵).
ترکیبات شیمیایی: اسانس (اسیدهای انگلیک و تیگلیک)، کومارین، فلاونوئید، مواد تلخ، اسیدهای چرب، فیتواسترول، کولین، اینوزیتول (۵).
نحوه و میزان مصرف:
۱- دم کرده: یک قاشق سوپخوری گل گیاه، در یک فنجان آب بمدت نیم ساعت خیسانده شود. در مورد اطفال یک قاشق چایخوری هر نیم ساعت مصرف شود (۳).
۲- تنتور: ۲۰-۱۰ قطره در آب، سه یا چهار بار در روز میل شود (۳).
۳- روغن در مصرف خوراکی: شش قطره بر روی یک حبه قند، میل شود (۳).
۴- روغن در مصرف موضعی: یک اونس، معادل ۱/۳۱ گرم گل خشک یا تازه در روغن زیتون بمدت ۲۴ ساعت خیسانده شود. قبل از مصرف صاف شود (۳).
مصرف غذایی: مصرف غذایی ندارد (۳).