در انتظار استعفا؛ هانگژو، پایان راه رؤسای ناکام فدراسیون‌ها؟

به گزارش مجله خبری نگار، بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو روز گذشته (یکشنبه) به پایان رسید و کاروان ورزش ایران با کسب ۱۳ مدال طلا، ۲۱ مدال نقره و ۲۰ مدال برنز در جایگاه هفتم جدول رده‌بندی توزیع مدال‌ها قرار گرفت. عملکرد کاروان ایران نسبت به دوره قبل بازی‌های آسیا با افت در تعداد مدال‌های طلا همراه بود. در بازی‌های آسیایی جاکارتا، ورزشکاران کشورمان ۲۰ مدال طلا کسب کرده بودند که این تعداد در هانگژو به ۱۳ مدال طلا رسید. این در شرایطی بود که نسبت به دوره‌های پیشین بازی‌های آسیایی، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بیشترین حمایت را از فدراسیون‌ها انجام داده بودند تا دیگر جای هیچ عذرو بهانه‌ای باقی نماند.

بر خلاف دوره‌های قبل بازی‌های آسیایی مسئولان ورزش کشور تصمیم گرفتند که اعزام به هانگژو بر اساس سیاست کیفی‌گرایی باشد و قرار بر این شد که کسب مدال در اولویت اعزام به بازی‌های آسیایی قرار بگیرد.

در جلساتی که رؤسای فدراسیون‌ها با مسئولان کمیته ملی المپیک داشتند آن‌ها پیش‌بینی‌های خود را در خصوص اینکه شانس کسب چند مدال در هانگژو دارند را اعلام کردند. این پیش‌بینی‌ها در نهایت به عنوان رکن اصلی تصمیمات ستاد بازی‌های آسیایی در اعزام ورزشکاران و تیم‌ها قرار گرفت؛ پیش‌بینی‌هایی که بخشی از آن‌ها به شکل رندانه‌ای صورت گرفته بود و با واقعیت‌ها تفاوت زیادی داشت.

اینکه چرا برخی فدراسیون‌ها تحت هر شرایطی به دنبال اعزام ورزشکاران‌شان به بازی‌های آسیایی بودند ولو اینکه شانسی برای کسب مدال و حتی صعود به مرحله دوم نداشتند عجیب و البته قابل تأمل است. عملکرد ورزشکاران کشورمان در رشته‌هایی همچون تیراندازی با کمان، تیراندازی، اسکیت سرعت و بدمینتون به قدری ضعیف بود که اگر فدراسیون‌هایی که این رشته‌ها را پوشش می‌دهند هیچ فعالیتی نمی‌کردند همین نتایج کسب می‌شد. در هندبال، شنا، شیرجه، واترپلو، دوومیدانی، بسکتبال، قایقرانی، تکواندو، فوتبال و وزنه‌برداری هم گرچه نتایج‌شان فاجعه‌بار نبود، اما انتظارات برآورده نشد.

بازخوانی مصاحبه رؤسای فدراسیون‌ها که پیش از بازی‌های آسیایی انجام می‌دادند خالی از لطف نیست. رئیس فدراسیونی که سال‌هاست این سمت را برعهده دارد برای اعزام ورزشکارش به هانگژو التماس می‌کرد و در نهایت ورزشکارانش در همان مسابقه اول حذف شدند. دیگر رئیس فدراسیون قول داده بود که رشته ورزشی تحت پوشش فدراسیون ۶ مدال طلا کسب می‌کند؛ اما در نهایت تنها دو سه مدال نقره و برنز به دست آمد.
یک رئیس فدراسیون هم که دومین دوره ریاستش را طی می‌کند چنان سوءمدیریتی از خود نشان داده که در رشته‌ای که زمانی برای ورزش کشور مدال‌های زیادی کسب می‌کرد، زنگ تفریح کشور‌های آسیایی شده‌ایم.

او که با لابی مسئولان وزارت ورزش در دولت پیشین به ریاست این فدراسیون المپیکی رسید در همان نشست خبری ابتدایی خود عنوان کرد که قصد دارد پرونده ورزش قهرمانی را در این فدراسیون ببندد و به جای آن در ورزش همگانی سرمایه‌گذاری کند. از چنین کسی که کمترین اطلاعات را از ورزش قهرمانی دارد توقعی بیشتر از ناکامی و هدر دادن تلاش‌های رؤسای پیش از خود نمی‌رود. در دیگر رشته‌ای که ورزشکارانش نقش توریست را در هانگژو داشتند مهم‌ترین مسأله حضور پسر رئیس فدراسیون در همه سفر‌ها است و بقیه مسائل اهمیتی ندارد.

حالا که ورزش ایران به دلیل سوء مدیریت در برخی از فدراسیون‌ها متضرر شده انتظار می‌رود رؤسای این فدراسیون‌ها که مدام در شعارهای‌شان عنوان می‌کنند هدف‌شان خدمت به ورزش است و نه چیز دیگری از سمت‌های خود استعفا کنند تا در عمل هم خدمت به ورزش را معنا کرده باشند. در این میان مجامع فدراسیون‌ها که متأسفانه توسط رؤسای فدراسیون‌ها چینش شده‌اند باید ناظر عملکرد فرد منتخب‌شان باشند؛ اما واقعیت این است که از این مجامع انتظاری نمی‌رود؛ چرا که بقای اعضای آن‌ها در گروی بقای رئیس فدراسیون است؛ اما جامعه ورزش به خوبی متوجه این موضوع است که عملکرد ضعیف برخی رشته‌های ورزشی در وهله اول متوجه رؤسای فدراسیون‌هایی است که این رشته‌ها را تحت پوشش دارند.