میکروپلاستیک‌ها به اندام‌های داخلی ما نیز راه پیدا کرده اند

به گزارش مجله خبری نگار،میکروپلاستیک‌ها اگرچه کوچک بوده و دارای عرض کمتر از ۵ میلی متر هستند، اما اخیراً شهرت زیادی به دست آورده اند چراکه در همه جای دنیا، از قله‌های کوه اورست تا اعماق اقیانوس یافت می‌شوند؛ بنابراین جای تعجب نیست که میکروپلاستیک‌ها به اندام‌های داخلی ما نیز راه پیدا کرده اند.

مطالعه اخیر میکروپلاستیک‌ها را در اندام‌ها و اثراتی که ممکن است داشته باشند مورد بررسی قرار داده است. این پژوهش که توسط محققان مؤسسه علم و فناوری Daegu Gyeongbuk کره جنوبی (DGIST) انجام شد، تأثیر میکروپلاستیک‌های هوازده خورده شده را بر روی مغز موش‌ها بررسی کرد.

مطالعه DGIST مربوط به سمیت میکروپلاستیک‌های هوازده شده است که پس از قرار گرفتن در معرض نور فرابنفش (UV) و باد، دچار تخریب طبیعی شده اند. با مطالعات قبلی که نشان می‌داد میکروپلاستیک‌ها می‌توانند به بافت‌های موجودات زنده از جمله انسان وارد شوند، محققان می‌خواستند ببینند که آیا آن‌ها اثرات مضری بر مغز دارند یا خیر.

هوای ناشی از نور خورشید، هوا، گرما، باران و باد خواص فیزیکی و شیمیایی میکروپلاستیک‌ها را تغییر می‌دهد. به عنوان مثال، نور ماوراء بنفش واکنشی ایجاد می‌کند که رادیکال‌های آزاد تولید می‌کند و باعث تکه تکه شدن پلاستیک به ذرات کوچکتر به نام میکروپلاستیک ثانویه می‌شود. با این حال، اثرات دقیق بیولوژیکی میکروپلاستیک‌های هوازده به خوبی درک نشده است.

محققان به طور مصنوعی میکروپلاستیک‌های ثانویه را با تکرار فرآیند هوازدگی طبیعی و قرار دادن میکروپلاستیک‌های خرد شده در معرض نور ماوراء بنفش و ضربه فیزیکی به مدت هفت روز ایجاد کردند. سپس پژوهشگران میکروپلاستیک‌های هوازده شده را با اندازه ۱۰۰ میکرومتر یا کمتر به صورت خوراکی یک بار در روز به مدت هفت روز به موش‌ها دادند. گروه دیگری از موش‌ها با میکروپلاستیک‌های بدون هوا تغذیه شدند.

در نهایت محققان دریافتند که در مقایسه با گروه کنترل، موش‌هایی که از میکروپلاستیک‌های هوازده تغذیه شده بودند، افزایش قابل توجهی در بیان پروتئین‌های التهابی مرتبط با تخریب عصبی و مرگ سلولی و همچنین کاهش پروتئین‌های پیش التهابی در بافت خارجی مغز نشان دادند. پس از انجام آزمایش‌هایی با استفاده از رده سلولی میکروگلیال انسانی، سلول‌هایی که التهاب مغز را تنظیم می‌کنند، محققان دریافتند که میکروپلاستیک‌های هوازده میکروگلیا را برای فعال کردن پاسخ التهابی تحریک می‌کنند.

محققان می‌گویند یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که میکروپلاستیک‌های هوازده سمی‌تر از میکروپلاستیک‌های بدون هوا هستند.

سئونگ-کیون چوی (Seong-Kyoon Choi) پژوهشگر مسئول این مطالعه گفت: از طریق تجزیه و تحلیل مبتنی بر پروتئومیکس، ما برای اولین بار شناسایی کردیم که پلاستیک نشت شده به محیط تحت یک فرآیند هوازدگی سریع قرار گرفته و به میکروپلاستیک‌های ثانویه تبدیل می‌شود که می‌توانند به عنوان مواد نوروتوکسیک عمل کرده و منجر به افزایش التهاب و مرگ سلولی در مغز شوند. پیامد‌های مضر بودن میکروپلاستیک‌ها بسیار نگران کننده است، زیرا میکروپلاستیک‌های ثانویه در معرض محیط‌های طبیعی واکنش التهابی شدیدتری را در مغز ایجاد می‌کنند.

شرح کامل مطالعه در مورد میکروپلاستیک‌های فرسوده و التهاب مغز در مجله Environmental Research منتشر شده است.