افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ در معرض ابتلا به بیماری‌های قلبی

به گزارش مجله خبری نگار،بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ که هیچ نشانه‌ای از بیماری قلبی عروقی ندارند، در مقایسه با همسالان خود که دیابت نوع ۲ ندارند، احتمال بیشتری دارند که سطوح بالاتری از دو پروتئین مرتبط با بیماری قلبی داشته باشند. در حقیقت، حضور این پروتئین‌ها باعث افزایش خطر مرگ و همچنین مرگ ناشی از بیماری قلبی عروقی می‌شود.

محققان در این تحقیق، اطلاعات بهداشتی و نمونه خون بیش از ۱۰۳۰۰ بزرگسال را که از نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه ایالات متحده از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ جمع آوری شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. شرکت کنندگان در زمان شرکت در مطالعه سابقه بیماری قلبی عروقی نداشتند.

با تجزیه و تحلیل نمونه‌های خون شرکت‌کنندگان در مطالعه، محققان میزان نشانگر‌های قلبی تروپونین و پپتید ناتریورتیک نوع B (NT-proBNP) را اندازه‌گیری کردند. همچنین آن‌ها آمار مرگ و میر را از شاخص ملی مرگ و میر بررسی کردند. بر اساس هر دو تجزیه و تحلیل، آن‌ها ارتباط بین افزایش تروپونین و NT-proBNP با خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی عروقی یا مرگ به هر علت را تعیین کردند.

این مطالعه علاوه بر کشف این که یک سوم بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲، دارای علائم یک بیماری قلبی عروقی ناشناخته هستند، موارد زیر را نیز نشان داد:

در میان بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲، افزایش میان این دو نشانگر زیستی با افزایش خطر مرگ به هر علت و مرگ قلبی عروقی مرتبط بود.
پس از تنظیم سن، میزان بالای تروپونین در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ به طور کلی و در همه گروه‌های سنی، جنسیتی، نژادی و وزنی شایع‌تر بود. با این حال، هنگامی که این پارامتر‌ها صرفا برای سن تنظیم می‌شود، میزان NT-proBNP در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ در مقایسه با افراد بدون این بیماری افزایش نمی‌یابد.
افزایش تروپونین در افرادی که دیابت نوع ۲ برای مدت طولانی تری داشتند و میزان قند خون آن‌ها به خوبی کنترل نشده بود به طور قابل توجهی بالاتر بود.
اگرچه فشار خون و کلسترول بالا معیار‌هایی برای ارزیابی سلامت قلب و عروق هستند، اما محققان معتقدند یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که غربالگری معمول برای نشانگر‌های زیستی قلبی و مداخلات مناسب، ممکن است به کاهش خطر بیماری قلبی عروقی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ کمک کند. با این حال، آن‌ها خاطرنشان می‌کنند که هنوز مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

این بیماری قلبی عروقی می‌تواند برای مدت طولانی و قبل از اینکه بیماران علائم بیماری را تجربه کنند، وجود داشته باشد. مطالعه انجام شده نشان می‌دهد که نشانگر‌های زیستی قلبی اندازه گیری شده در نمونه خون می‌توانند بیماری‌های قلبی عروقی را که در غیر این صورت قابل تشخیص نبودند، از بین ببرند.

دیابت و بیماری قلبی

تحقیقات به خوبی ثابت کرده است که دیابت نوع ۲، عامل بیماری قلبی عروقی است. در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، چاقی که باعث مقاومت به انسولین می‌شود، می‌تواند منجر به دیس لیپیدمی، فشار خون، هیپرگلیسمی و یک حالت التهابی شود که خطر ضخیم شدن شریان‌ها را افزایش می‌دهد. این موارد درنهایت منجر به حملات قلبی و سکته می‌شود.

اگر آترواسکلروز منجر به حمله قلبی شود، می‌تواند باعث یک نوع بیماری ساختاری در قلب به همراه نارسایی قلبی شود.

دیابت نوع ۲ و خطر ابتلا به بیماری قلبی

در حال حاضر توصیه نمی‌شود که برای بیماری قلبی عروقی آتروسکلروتیک بدون علائم، غربالگری صورت گیرد، زیرا این کار بی فایده به نظر می‌رسد. وقتی فرد به این بیماری مبتلا باشد، نشانه‌هایی از خود بروز می‌دهد و در صورت بروز هرکدام از این نشانه ها، خطر قابل انتظار می‌شود، بنابراین تمرکز درمان باید روی عوامل خطرناک و بهینه سازی و کاهش خطر باشد.

اکنون تصور می‌شود که خطر نارسایی قلبی به اندازه کافی بالا است که غربالگری سالانه نشانگر‌ها (مانند NT-proBNP) بتوانند راهنمایی کنند که آیا اکوکاردیوگرام باید برای درمان نارسایی قلبی تهاجمی‌تر انجام شود یا خیر.

دستورالعمل‌های استاندارد‌های انجمن متخصصان غدد بالینی آمریکا (AACE) و انجمن دیابت آمریکا (ADA) درمان‌های فشرده‌ای را توصیه می‌کنند که برای کاهش خطرات قلبی عروقی کاملا شناخته شده هستند، این موارد شامل تغذیه، ورزش، درمان چاقی (درمان‌های کاهش وزن)، کنترل قند خون، چربی و فشار خون می‌شود.