کلونی متحدان یک پادشاه

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: قهرمان جام جهانی تیمی بود که کمتر کسی انتظارش داشت. تیمی که جام جهانی را بد و نومیدکننده آغاز کرد و سینه‌خیز خود را به مرحله بعد رساند، اما هر چه بالاتر آمد، تیم‌تر شد و امیدوارتر به سمت جام حرکت کرد تا در نهایت به آرزوی دیرینه‌اش برسد و ۳۶ سال بعد جام را در آغوش بکشد.

بی‌تردید آرژانتین برای قهرمانی شایسته‌ترین تیم جام نبود، اما با استفاده از ویژگی‌هایش جام را بالای سر برد تا بعد از ۳۶ سال آلبی سلسته بعد از عصر مارادونا به جام برسد. جامی که حتی خود دیه گوی کبیر نیز در کسوت مربی در رسیدن به آن ناکام مانده بود.

آرژانتین بعد از ۳۶ سال جامی را در آغوش گرفت که قریب به ۴ دهه در رسیدن به آن بی‌تاب و ناکام بود، اما در یک جام عجیب و غریب آن‌ها دست آخر به این حسرت طولانی پایان دادند تا لیونل مسی ابرستاره آرژانتین سرانجام به جام بوسه بزند.

در توصیف این قهرمانی شورانگیز می‌توان دلایل بسیاری را برشمرد و ردیف کرد و به نکات فنی مهمی اشاره نمود، اما ورای تمامی مباحث فنی و تاکتیکی و عوامل ریز و دشت تأثیرگذار در قهرمانی راه راه پوشان، بی‌تردید یک ویژگی نقش کلیدی‌تری داشت.

تیم کم ستاره جام جهانی ۲۰۲۲ یک کلونی واحد و متحد بود که جملگی اعضای آن برای موفقیت تیم و البته یک نفر تلاش می‌کردند. تیمی که تمامی نفرات به نوعی جانفدای کاپیتان و ابرستاره خود بودند و متحد شده بودند تا ستاره تیم در این جام مأموریت خود را به پایان ببرد. تبلور این از خودگذشتگی را می‌توان در رودریگو دی پائول هافبک دفاعی آلبی سلسته دید که نقش یک بادیگارد را در زمین برای مسی ایفا می‌کرد تا کاپیتان آرژانتین آزادانه و فارغ البال در زمین جولان دهد.

این همان نکته‌ای بود که سبب شد تا مسی بتواند نقش کلیدی و محوری خود را در زمین ایفا کند و بدل به همان ستاره‌ای شود که انتظارش را داشتیم. ستاره‌ای که علاوه بر گلزنی، نقش گلسازی و راهبری تیمش را نیز برعهده داشت و هر آنچه می‌خواست در زمین انجام می‌داد.

آرژانتین ۲۰۲۲ یکی از کم‌ستاره‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال این کشور بود و به تیم متوسط‌ها معروف شده بود، اما همین تیم متوسط با یک فوتبال سلحشورانه و چریکی از کاپیتان خود مراقبت کرد تا مسی مأموریت اصلی را انجام دهد.

مأموریتی که بوسه بر جام قهرمانی نام داشت.