فاطمه (س) ایستاده برقله کمال

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: ​​​​​​​به نقلی امروز- ۱۳ جمادی الاول- مصادف با شهادت حضرت فاطمه (س) یگانه بانوی عصمت و طهارت و ایستاده بر قله کمال است. مرضیه‌ای دارای جایگاه محوری در آموزگاری تعهد و مسئولیت اجتماعی با مناسبات اخلاقی آن که برترین الگو را رقم زده است. در روز شهادت آن حضرت اختلاف نظر وجود دارد. اما دو قول ۱۳ جمادی‌الاول و سوم جمادی الثانی از سایر اقوال مستندتر و قول سوم جمادی الثانی نزد عالمان شیعه معتبرتر است.

این قول به روایتی از امام صادق (ع) مستند بوده و در کتب معتبر نیز مورد تأکید قرار گرفته است. شیعیان، اما به دلیل جایگاه ویژه آن حضرت (س) هر دو روایت را بزرگ داشته و روز‌های یازدهم تا سیزدهم جمادی‌الاول را فاطمیه اول و روز‌های سوم تا پنجم جمادی‌الثانی را فاطمیه دوم نامیده‌اند و همه ساله در این ایام علاوه بر ایران، شیعیان سایر کشور‌ها نیز مجالس متعدد برپا و ضمن برشمردن فضایل حضرتش، به عزاداری می‌پردازند.

شهادت حضرت فاطمه (س) با فاصله کمی پس از رحلت پیامبر بزرگ اسلام (ص) به همراه پیامد‌های آن، حادثه غمباری بود که جهان اسلام را تحت تأثیری عمیق قرار داد. آن گونه که گذشت زمان نتوانسته آن را به محاق برده و در پس پرده نسیان بنشاند.

در این حادثه یکی از ارکان مکتب آسمانی اسلام که جوهره وجودش با عصمت و طهارت عجین است، جهان را در شرایطی وداع گفت که امت محمدی (ص) به الگویی همچون او سخت نیازمند بود و برای درک تعالیم مکتب، محتاج آیینه‌ای حقیقت‌نما، تا جلوه‌های معنوی مکتب را انعکاس دهد. حضرت فاطمه (س) درس آموخته مکتب وحی بود و مصداق عینی زن مسلمان که لحظه لحظه زندگی کوتاهش، تجلی فروغ تابناک آیین اسلام است که می‌تواند آفاق زندگی بشر را از فضیلت‌های انسانی سرشار کند. در مراجعه به آموزه‌های آن حضرت بسا دُرّ و مروارید‌های بسیاری که از صدف گفتار و نیایش‌های تابناک و پر فروغش به دست خواهد آمد.

نیایش‌های آن یگانه عالم هستی، عرش و فرش را به هم رسانیده و ملکوتی از معنویت می‌آفریند و اوج فضایل انسانی را در محراب شهود از درگاه حق مسألت می‌دارد و چنین نجوامی کند: «پروردگارا!. بهره‌ای از رحمتت و درخششی از نورانیّتت را به من ارزانی دار و مرا با برخورداری از کرامت خود با سخن درست در زندگانی دنیا و آخرت، ثابت قدم بدار.

آفریدگارا! مرا به نیکان گذشته ملحق کن و از نیک رفتاران و فرزانگانم قرارده و اعمالم را به بهترین وجه کامل فرما...

خداوندا! ستایشم را پذیرا باش و به تضرّع و زاری‌ام و به اقرار و اعترافم ترحم نما.»

حضرتش در فراز دیگری از نیایش‌هایش از ساحت بی‌نیاز ربوبی این گونه درخواست می‌کند: «پروردگارا! به تو پناه می‌برم، مرا پناه ده. از تو یاری می‌جویم، یاری‌ام کن. از تو فریاد رسی می‌خواهم، به فریادم برس. تو را می‌خوانم، مرا اجابت کن. از تو آمرزش می‌طلبم، مرا ببخش. از تو کمک می‌جویم، مرا کمک نما. از تو هدایت می‌طلبم، مرا هدایت کن. از تو کفایت می‌جویم، مرا کفایت کن و به تو پناه آورده‌ام، پناهم ده. به ریسمان تو چنگ زده‌ام، مرا حفاظت کن. بر تو توکل کرده‌ام، مرا کفایت کن.

پروردگارا! حسد حسودان، تجاوز تجاوزگران، کید مکاران، نیرنگ نیرنگ‌بازان، حیله حیله‌گران، ستم ستمگران، دشمنی دشمنان، زور زورمداران، سعایت سعایتگران، تهمت تهمت زنان، سحر جادوگران و رانده شدگان، بیداد حاکمان و کار‌های زشت جهانیان را از من دور دار.»

سیره حضرت فاطمه (س) یادآور حق‌طلبی و حق‌خواهی، ظلم‌ستیزی و ستم ناپذیری است و معرف ارزش‌های والاست. آن حضرت (س) در این جهت در زندگی درس آموزخود، از حق وحقیقت دفاع وظلم و بیداد را در حق هیچ کس تاب نیاورد و همواره جانب ستمدیدگان را گرفته و به یاری آنان برخاست. بی جهت نیست که لحظه، لحظه زندگی آن بانوی بزرگ همچون نفخه‌ای رحمانی هرگاه به جان انسان‌های آزاده وزیده آنان را شیفته خود کرده و سیره‌اش الگویی است که در جهان امروز می‌تواند هدایتگر بشریت گمشده در برهوت مادّیت باشد.