به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: یک رویداد کلیدی و بهشدت مهم که حتی از جهاتی برای فوتبال مهمتر از جام جهانی خواهد بود. چه آنکه بعد از چند ماه دربه دری و بلاتکلیفی فوتبال صاحب رئیس خواهد شد تا مسیر ۲ ساله باقیمانده پیش رو مشخص شود. مسیری که البته با جلوس هر کدام از گزینهها بر صندلی ریاست کاملاً متفاوت خواهد بود. بیتردید فوتبال ایران در این هرج و مرج و تشتتی که در آن گرفتار آمده، بیش از هر المان دیگری نیاز به انتخاب یک رئیس دارد تا از این اتمسفر غبارآلود گنگ خارج شود، اما این انتخاب زمانی اهمیت مییابد که اعضای مجمع به یک گزینه درست و حسابی رأی بدهند که در میان کاندیداها از شرایط حداقلی برخوردار باشد.
اتفاقی که البته در انتخابات فدراسیونهای ورزشی کمتر آن را دیدهایم. در انتخابات فدراسیونهای ورزشی معمولاً آن فردی از صندوق در میآید که مهندسی پشت پرده برای آن انجام شده و البته باید از صندوق دربیاید! هر چه فدراسیون کلیدیتر و مهمتر لاجرم مهندسی و لابیگری بیشتر است و نقش فشارهای بیرونی و فرامتنی بر انتخابات بیشتر میشود. در این میان مجمع فدراسیون فوتبال نیز ثابت کرده چندان از ثبات رأی و استقلال برخوردار نیست و بیشتر تحت تأثیر مسائل دیگریست؛ چه اگر اینطور نبود، امثال عزیزی خادم از درون صندوق انتخابات بیرون نمیآمدند. با این توصیف فقط باید امیدوار بود که فوتبال با یک انتخاب غلط از چاله به چاه نیفتد و روزی برسد که بگوییم، کاش فوتبال رئیس نداشت!