به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: انتخابات اسفندماه سال ۱۳۹۹ فدراسیون را بهیاد داریم؛ محفلی که قرار بود نمایش تعیین سرنوشت فوتبال بهدست فوتبالیها پس از اصلاح اساسنامه فدراسیون باشد. اسطورهای در قامت علی کریمی و مدیر حاذقی همچون مصطفی آجورلو نامزد ریاست بر ساختمان سئول بودند. مانور رسانهای روی علی کریمی بود، برای پررنگساختن این حقیقت که ورزشیها نیز میتوانند برای ریاست فدراسیون برنامهدهند، اما انتخاب مجمع در آن سال، کسی نبود جز شهابالدین عزیزی خادم.
اینک، عزیزی خادم برکنار شده؛ اما مجمع پیشروی فدراسیون رنگ حقیقت به خود گرفته. مجمع همان مجمعی است که خروجیاش نه به ورزشیها بود؛ و نامزدهای انتخاباتیاش مهدی تاج و میرشاد ماجدی؛ دو ناکام بزرگ در دوران پیش و پس از رئیس معزول.
با توجه به اینکه عزیز محمدی و علیرضا اسدی نیز با رئیس پیشین و سرپرست کنونی فدراسیون در ائتلاف هستند، از میان ۶ نامزد صندلی بزرگ ساختمان سئول، تنها واعظ آشتیانی و محمد آخوندی جزو مهرههای آزموده و خطا نیستند؛ که از میان آنان نیز محمد آخوندی که از شورای شهر بهیکباره برای فدراسیون فوتبال خیز برداشته، فرآیند ثبتنامش نیز به روایاتی با نادیده گرفتن زمانبندی ثبتنام نامزدها همراه بوده.
از سویی دیگر، مجمعی که در انتخاب اشتباه عزیزی خادم سهم اصلی را داشته، حالا بالاترین قدرت را در تعیین جانشین وی دارد. رابطه قوی ماجدی و تاج با اعضای این مجمع، یعنی به احتمال قوی، نتیجه انتخابات شهریورماه فدراسیون جز بازگشت به عقب نباشد. در همین روزها، عزل و نصبهای ماجدی برای پر کردن سبد آرای خود و چشمپوشی تاج از مشکل قلبی که پس از صدور رأی پرونده مارک ویلموتس به بهانه آن از منصب خود استعفا داد، نشان میدهند که برای این دو نامزد اصلی فدراسیون، صندلی پرقدرت فوتبال ایران ارزشمندتر از منافع تیمملی است.
برخلاف دوره پیشین انتخابات، مجمع شهریورماه حتی ظاهر زیبا و دلگرمکننده (ولو به غلط) ندارد؛ این مجمع، یک انتخاب است میان بدتر و بدتر.