سرنوشت نامعلوم ساخت ۴ ورزشگاه ملی و شهری در تهران

به گزارش مجله خبری نگار، کلانشهر تهران با جمعیتی بیش از ۱۰ میلیون نفر، سال‌هاست با کمبود فضا‌های ورزشی روبه‌روست. در شهری که تراکم جمعیت و سبک زندگی پرتنش از مهم‌ترین چالش‌های روزمره شهروندان محسوب می‌شود، گسترش زیرساخت‌های ورزشی دیگر یک انتخاب نیست، بلکه ضرورتی انکارناپذیر است. توسعه ورزش‌های همگانی، ارتقای سلامت عمومی و کاهش آسیب‌های اجتماعی همگی در گروی دسترسی شهروندان به فضا‌های ایمن، استاندارد و در دسترس ورزشی است.

شهرداری تهران طی سال‌های اخیر تلاش کرده با بازگشایی مجموعه‌هایی که در دوران کرونا تعطیل شده بودند و همچنین با تدوین طرح‌های جدید، عقب‌ماندگی پایتخت در سرانه ورزشی را جبران کند. یکی از مهم‌ترین طرح‌های مطرح‌شده، پروژه ساخت سه ورزشگاه شهری و یک ورزشگاه ملی در تهران است؛ طرحی که در تیرماه سال گذشته علیرضا زاکانی، شهردار تهران، از آن خبر داد و وعده داد این پروژه با همکاری یکی از شرکت‌های چینی به اجرا درآید.

زاکانی در آن زمان تأکید کرده بود که این سه مجموعه هر یک مأموریت مشخصی دارند: یکی ویژه بانوان، دیگری مخصوص جانبازان و معلولان و سومی برای عموم ورزشکاران طراحی می‌شود. با این حال، با گذشت بیش از یک سال، هنوز هیچ نشانه‌ای از آغاز عملیات اجرایی این پروژه‌ها دیده نمی‌شود و پرسش اصلی این است که این وعده بزرگ در چه مرحله‌ای قرار دارد؟

محمدامین توکلی‌زاده معاون فرهنگی و اجتماعی شهردار تهران درباره سرانجام ساخت این پروژه‌ها گفت: سابقه احداث ورزشگاه ملی به مذاکراتی بازمی‌گردد که در دولت شهید رئیسی آغاز شد؛ در آن زمان قرار بود یک مجموعه بزرگ ورزشی به ظرفیت ورزشی کشور اضافه شود تا به مطالبه بیش از ۴۵ ساله مردم، مبنی بر داشتن یک ورزشگاه ملی بزرگ، پاسخ داده شود.

شهید رئیسی شخصاً دستور این کار را صادر کرد و معاون اجرایی ریاست‌جمهوری مأمور پیگیری موضوع شد. شهرداری تهران نیز یکی از اعضای کمیسیون مربوطه بود و به همراه وزیر ورزش و مجموعه‌های اجرایی و بودجه‌ای دولت، در این زمینه جلسات متعددی با طرف چینی برگزار کردیم تا ساخت ورزشگاه ملی به نتیجه برسد، اما اکنون آن مذاکرات بلاتکلیف مانده و هنوز مشخص نیست وزارت ورزش چه تصمیمی دارد.

گرهی که بدست رئیس جمهور باز میشود‌ای کاش وزیر ورزش از موضعی فعالانه‌تر با این موضوع برخورد کنند و مسیر آغازشده در دوره شهید رئیسی را ادامه دهند تا آرزوی دیرینه ورزش‌دوستان کشور محقق شود.

این موضوع نیازمند تصمیم دولت جدید و شخص رئیس‌جمهور است؛ همان‌طور که در دوره گذشته رئیس‌جمهور مستقیماً ورود کرد، این‌بار نیز به نظر می‌رسد گره کار به دست پزشکیان باز شود، چراکه این مطالبه‌ای عمومی از سوی مردم است.

علاوه بر ساخت ورزشگاه ملی، سه ورزشگاه شهری نیز با مأموریت‌های خاص پیش‌بینی کرده‌ایم؛ این ورزشگاه‌ها ظرفیت‌های بسیار بزرگ ۶۰ یا ۱۰۰ هزارنفری ندارند، بلکه هر یک حدود ۲۰ هزار نفر ظرفیت خواهند داشت تا سه مجموعه ورزشی ۲۰ هزارنفری به تهران افزوده شود. این ورزشگاه‌ها هم برای خدمات عمومی و هم برای اقشار خاص مانند دانش‌آموزان، بانوان، سالمندان و افراد دارای معلولیت طراحی می‌شوند تا پاسخگوی نیاز همه گروه‌ها باشند.

تلاش ما این است که این زیرساخت‌ها به گونه‌ای طراحی شوند که هم برای اقشار ویژه مناسب‌سازی شوند و هم در خدمت عموم شهروندان باشند، به همین منظور، این رویکرد در طراحی اولیه لحاظ شده است.

در طراحی اولیه چند نقطه از شهر به‌عنوان محل احداث این ورزشگاه‌ها پیشنهاد شده است و شرکت مشاور در حال بررسی گزینه‌هاست. پس از نهایی شدن طرح و تعیین تکلیف محل‌ها، جزئیات به‌صورت رسمی اعلام خواهد شد.

پروژه‌ای در انتظار تصمیم سیاسی

اظهارات توکلی زاده نشان می‌دهد که اگرچه موضوع احداث ورزشگاه ملی و سه مجموعه شهری در دستور کار شهرداری و دولت پیشین قرار گرفته، اما پروژه عملاً در مرحله‌ای متوقف باقی مانده و هنوز وارد فاز اجرایی نشده است. بلاتکلیف ماندن مذاکرات با طرف چینی، نبود تصمیم نهایی از سوی وزارت ورزش و تغییر دولت از جمله عواملی بوده‌اند که روند اجرای این طرح‌ها را کند کرده‌اند.

کارشناسان حوزه مدیریت شهری و ورزش معتقدند احداث چنین مجموعه‌هایی می‌تواند علاوه بر توسعه فضا‌های ورزشی، به بهبود کیفیت زندگی شهری، ایجاد اشتغال، جذب گردشگر ورزشی و تقویت هویت ملی نیز کمک کند. در کشوری که بیش از ۴۵ سال از طرح ایده «ورزشگاه ملی» می‌گذرد، تحقق این پروژه می‌تواند به نماد همگرایی ملی و پیشرفت زیرساخت‌های ورزشی بدل شود.

امید به گام‌های پایانی مدیریت شهری

اکنون تنها حدود شش ماه تا پایان دوره فعلی مدیریت شهری باقی مانده پرسش اینجاست که آیا شهرداری تهران در همین فرصت می‌تواند حداقل عملیات اجرایی یکی از این طرح‌ها را آغاز کند تا از مرحله وعده فراتر رود؟

با وجود ابهامات موجود، انتظار عمومی این است که مدیریت شهری انگیزه خود را برای تحقق این پروژه‌ها از دست ندهد و از زمان محدود باقی‌مانده برای حرکت عملی در جهت ساخت ورزشگاه‌ها استفاده کند. در غیر این صورت، ممکن است این طرح نیز همچون بسیاری از وعده‌های زیرساختی پیشین، در میان تغییر دولت‌ها و مدیران شهری نیمه‌تمام باقی بماند.

به هر ترتیب، توسعه زیرساخت‌های ورزشی در شهری با جمعیت ۱۰ میلیونی، سرمایه‌گذاری بر سلامت، نشاط و آینده تهران است؛ سرمایه‌ای که اگر امروز کلید بخورد، فردا می‌تواند بخشی از میراث ماندگار مدیریت شهری در پایتخت باشد.