به گزارش مجله خبری نگار، این بیماری یک عارضه جانبی نادر و تهدیدکننده زندگی در ایمونوتراپی سرطان است.
این مطالعه نقش سلولهای ایمنی جدید، معروف به سلولهای T کمکی فولیکولی (Tfh)، را در ایجاد این نوع دیابت نشان داد. نشان داده شده است که مهارکنندههای JAK، داروهای تأیید شده برای درمان بیماریهایی مانند پسوریازیس و آرتروز، قادر به متوقف کردن حمله خودایمنی به سلولهای پانکراس تولیدکننده انسولین و گاهی اوقات معکوس کردن آسیب در مدلهای حیوانی هستند.
مهارکنندههای نقاط کنترل، مانند پمبرولیزوماب و نیوولوماب، با تحریک سیستم ایمنی برای حمله به تومورها، برای درمان سرطان استفاده میشوند. با این حال، این داروها در بیش از یک سوم بیماران عوارض جانبی خودایمنی ایجاد میکنند. جدیترین این عوارض، دیابت نوع ۱ است که ۱ تا ۲ درصد از بیماران را تحت تأثیر قرار میدهد و اغلب دائمی است و نیاز به درمان مادامالعمر با انسولین دارد.
برای شناسایی علل، محققان پاسخهای ایمنی را در مدلهای موش بررسی کردند و کشف کردند که سلولهای Tfh مولکولهای IL-۲۱ و IFNγ ترشح میکنند که حمله ایمنی به سلولهای بتای پانکراس را تقویت میکنند. با استفاده از مهارکنندههای JAK که این مسیرها را مسدود میکنند، این تیم توانست تعداد سلولهای Tfh را کاهش داده و سطح قند خون را در موشها به حالت عادی بازگرداند.
دکتر ملیسا لچنر، نویسندهی اصلی این مطالعه، گفت: «این اولین مطالعهای است که سلولهای Tfh و مسیر IL-۲۱/IFNγ را به عنوان بازیگران کلیدی در این نوع دیابت شناسایی میکند.» او افزود که استفاده از مهارکنندههای JAK تأثیر منفی بر توانایی سیستم ایمنی در مبارزه با سرطان ندارد.
این مطالعه همچنین نشان داد که سلولهای T CD۴+ در انواع دیگر سمیت خودایمنی ناشی از ایمونوتراپی نقش دارند، که ممکن است به توسعه نشانگرهای زیستی برای پیشبینی بیماری قبل از بروز علائم کمک کند.
این تیم در حال حاضر در حال کار بر روی اولین آزمایش بالینی برای آزمایش این درمان در بیماران سرطانی است که پس از ایمونوتراپی به دیابت مبتلا میشوند، که میتواند امکان استفاده ایمنتر از این درمانها را افزایش دهد.
این مطالعه در مجله JCI Insight منتشر شده است.
منبع: مدیکال اکسپرس