تغییرات بدن ما در زمان حمله پانیک چگونه است؟

به گزارش مجله خبری نگار-برلین: ضربان قلب تند می‌شود، دست‌ها می‌لرزند، تنفس دشوارتر می‌شود: اگر کسی مغلوب ترس شود، واکنش بدنش ممکن است حمله پانیک باشد. چنین حمله‌ای به شدت رخ می‌دهد و برخی از افرادی که آن را تجربه می‌کنند ممکن است احساس کنند که در حال مرگ هستند. به گفته آندریاس استرول، رئیس واحد درمان اضطراب در بیمارستان چاریته برلین، تنها در آلمان، به طور متوسط ​​حدود ۳۰ درصد از مردم در طول زندگی خود دچار حمله پانیک می‌شوند.

به مناسبت روز جهانی سلامت روان، که مصادف با پنجشنبه ۱۰ اکتبر است، نگاهی به آمار شرکت‌های بیمه سلامت آلمان نشان می‌دهد که اضطراب تشخیص داده شده و بیماری‌های مرتبط با آن رو به افزایش است. طبق گزارش شرکت بیمه سلامت آلمان DAK-Gesundheit، تعداد روز‌های مرخصی کاری به دلیل بیماری‌های روانی مانند افسردگی یا اختلالات اضطرابی در نیمه اول سال ۲۰۲۴ به شدت افزایش یافته است. شرکت بیمه سلامت IKK معتقد است که نسبت افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی در میان جمعیت بیمه شده آن در ده سال گذشته بیش از ۳۷ درصد افزایش یافته است، این شرکت سال گذشته اعلام کرد.

دکتر استرول حملات پانیک را به عنوان سیستم هشدار خود بدن توصیف می‌کند. او می‌گوید: «می‌توانید آن را کمی شبیه به زنگ خطری در نظر بگیرید که از طریق یک سیستم هشدار به صدا در می‌آید. خیلی سریع از ۰ به ۱۰۰ می‌رسد و سپس به آرامی دوباره پایین می‌آید.» با این حال، او اضافه می‌کند که سیر حملات پانیک یکسان نیست و همیشه به دلیل یک بیماری روانی نیستند.

چه اتفاقی در بدن و مغز می‌افتد؟

استرول می‌گوید، در طول حمله پانیک، نواحی خاصی از مغز فعال می‌شوند. او اضافه می‌کند: «ساقه مغز و مراکز فیزیولوژیکی در مغز که گردش خون و تنفس را تنظیم می‌کنند، مسئول این واکنش‌های بدنی هستند.» او توضیح می‌دهد که این مراکز تکاملی باستانی تا حدودی مسئول واکنش‌هایی مانند تپش قلب، تنگی نفس یا تعریق هستند.

وقتی این فرآیند‌ها شروع می‌شوند، یک واکنش هشدار دهنده عظیم در بدن رخ می‌دهد. به گفته استرول، این امر منجر به «آماده شدن بدن برای یک تهدید بزرگ، واکنش‌هایی مانند جنگ یا گریز آسان‌تر و خون‌رسانی بهتر به عضلات» می‌شود و توضیح می‌دهد که این امر به بدن اجازه می‌دهد تا حد امکان به بهترین شکل ممکن به یک تهدید بالقوه پاسخ دهد.

این متخصص توضیح می‌دهد که اگر حمله سیر خود را طی کند، علائم متفاوت خواهند بود. او گفت: «تنگی نفس، نفس نفس زدن یا تنفس سریع از علائم کلاسیک حمله پانیک هستند، اما اجتناب‌ناپذیر نیستند.» مبتلایان گاهی اوقات تعریق، آشفتگی یا افزایش میل به ادرار کردن را نیز تجربه می‌کنند. مبتلایان همچنین گزارش داده‌اند که از از دست دادن کنترل، دیوانه شدن یا حتی مرگ می‌ترسند.

حمله پانیک با اختلال پانیک یکسان نیست.

اما چرا این حملات پانیک رخ می‌دهند؟ استرول به بیماری‌های روانی و جسمی، رویداد‌های زندگی و دارو‌هایی مانند الکل یا آرام‌بخش‌ها به عنوان علل اشاره می‌کند. برخی عوامل خطر نیز احتمال حملات پانیک را افزایش می‌دهند، مانند افزایش مصرف قهوه، کمبود خواب، استرس یا برخی داروها.

این متخصص خاطرنشان کرد که حملاتی نیز وجود دارند که به دلایل تصادفی رخ می‌دهند، مانند زمانی که کسی از ترس بیمارگونه از مار رنج می‌برد و خود را در مواجهه با این حیوان می‌بیند، که در این صورت ممکن است دچار حمله پانیک شود. استرول می‌گوید: «از نظر علائم، می‌تواند شبیه اختلال هراس باشد، اما توسط موقعیت‌های خاص یا گاهی اوقات با فکر کردن به آنها تحریک می‌شود.»

این متخصص توضیح داد که تمایز قائل شدن بین حمله پانیک و اختلال پانیک مهم است و خاطرنشان کرد که حمله پانیک می‌تواند در افراد سالم، در موقعیت‌های تهدیدکننده زندگی یا مثلاً در مواجهه با یک تهدید قوی نیز رخ دهد. او گفت: «وقتی من، به عنوان یک فرد سالم، با یک مار رو‌به‌رو می‌شوم، می‌دانم که این واکنش برای من کاملاً طبیعی است.»

سیستم هشدار بسیار حساس

به گفته استرول، اختلال پانیک با حملات پانیک غیرمنتظره و مکرر مشخص می‌شود. این متخصص می‌گوید: «این باعث می‌شود افراد آسیب‌دیده از موقعیت‌ها و فعالیت‌های خاصی اجتناب کنند، از اجتماع کناره‌گیری کنند یا ترس بیشتری پیدا کنند.» او می‌افزاید که آنچه در ادامه اتفاق می‌افتد را می‌توان به عنوان «یک سیستم هشدار بسیار حساس» توصیف کرد.

با این حال، هنوز مشخص نیست که اختلال هراس در آلمان چقدر گسترده است. انجمن روانپزشکی، روان‌درمانی، روان‌تنی و علوم اعصاب آلمان (DGPPN) توضیح می‌دهد که جدیدترین داده‌های جمع‌آوری‌شده در مورد فراوانی این تشخیص در آلمان به چند سال پیش برمی‌گردد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ نشان داد که حدود ۲٪ از جمعیت در آن زمان از این بیماری رنج می‌بردند.

استرول بر اساس تجربه خود در واحد درمان اضطراب بیمارستان شاریته می‌گوید که این بیماری به راحتی قابل درمان است. او توضیح می‌دهد که روان‌درمانی، به‌ویژه رفتاردرمانی، می‌تواند همراه با دارو‌های ضدافسردگی یا به تنهایی مورد استفاده قرار گیرد. او تأکید می‌کند که احتمال موفقیت چنین درمانی بسیار زیاد است.

(دی پی‌ای)