به گزارش مجله خبری نگار، ویلفاند گفت که چنین پیشنهاداتی غیرواقعی به نظر میرسند، زیرا تداخل مستقیم با سیستمهای پیچیده زمین مانند اقیانوس ها، رودخانهها و جو را تشکیل میدهند که در حال حاضر با کارایی بالایی کار میکنند. وی افزود که هر گونه مداخلهای برای ارزیابی اثرات بالقوه آن نیاز به آزمایشهای فیزیکی طولانی و دقیق دارد.
ویلفاند خاطرنشان کرد که تحقیقات زیادی در زمینه مهندسی زمین وجود دارد که اثرات مصنوعی بر سیستم زمین شناسی را مطالعه میکند، اما او ایده انفجار بمب گرما هستهای برای بهبود وضعیت آب و هوایی در جامعه علمی را نشنیده است.
اندرو هاورلی، دانشمند آمریکایی، انفجار یک بمب هستهای با قدرت ۸۱ مگاتن، معادل ۱۶۰۰ برابر قدرت بمب گرما هستهای سزار، را در زیر فلات کرگولن در اقیانوس جنوبی در عمق پنج کیلومتری پیشنهاد کرده است. طبق محاسبات هاورلی، بازالت در منطقه دی اکسید کربن را جذب میکند و بخش بزرگی از انتشار رادیواکتیو را تحمل میکند. با این حال، او اذعان کرد که سطح تشعشعات در محل انفجار در دراز مدت افزایش مییابد و به طور بالقوه منجر به تلفات میشود، اما این عواقب را «قطرهای در اقیانوس» توصیف کرد.
منبع: لنتا