بیماری ویرانگر ماهیچه با جریان الکتریکی ضعیف بهبود می‌یابد!

به گزارش مجله خبری نگار/محققان در گزارشی جدید از نخستین شواهد کارآمدی یک ایمپلنت تحریک نخاعی که هم اکنون روی افراد فلج آزمایش می‌شود برای کمک به افراد مبتلا به بیماری‌های تخریب عصبی (neurodegenerative) مانند آتروفی عضلات نخاعی خبر داده‌اند.

به گفته آنها در آینده احتمالا این ایمپلنت با احیای بخشی از عملکرد ماهیچه، حداقل به طور موقت به این بیماران کمک می‌کند.

مارکو کاپوگروسو استادیار دانشگاه پیتسبورگ و رهبر این تحقیق می‌گوید: این افراد به طور حتم انتظار هیچ بهبودی در وضعیت شان نداشتند، اما طی بازه یک ماهه آزمایشی وضعیت عملکرد آنها بهتر شد.

آتروفی عضلات نخاعی یا SMA یک بیماری ژنتیک است که به تدریج موتور نورون‌ها یا همان سلول‌های عصبی در نخاع که ماهیچه‌ها را کنترل می‌کنند از بین می‌برد.

این امر سبب می‌شود ماهیچه‌ها به خصوص در پاها، باسن و شانه‌ها و در برخی موارد عضلات درگیر در فرایند تنفس و بلع بیمار تحلیل بروند. این بیماری هیچ درمانی ندارد. البته یک ژن درمانی می‌تواند زندگی کودکان مبتلا به نوع شدید این بیماری را نجات دهد و همچنین برخی دارو‌ها روند بدتر شدن وضعیت بیماران بزرگسال را کندتر می‌کنند.

از سوی دیگر تحریک نخاع با جریان الکتریسیته کم قدرت از مدت‌ها قبل برای درمان درد‌های مزمن به کار می‌رود. اما محققان تیم کاپوگروسو از این روش برای کمک به افرادی که در نتیجه سکته یا جراحت نخاعی فلج شده‌اند استفاده کردند تا بدون کمک دیگران اعضای بدنشان را حرکت دهند. در همین راستا دستگاه تحریک نخاعی پس از فعال شدن، پالس‌های الکتریکی به مدار اعصاب خفته در بخش پایین دست جراحت برای فعال کردن ماهیچه ها، وارد می‌کند.

در مرحله بعد کاپوگروسو به این موضوع فکر کرد که آیا همین فناوری ممکن است به روشی مشابه به بیماران SMA کمک کند یا خیر. به طور دقیق‌تر هدف آن بود که مشخص شود آیا این فناوری می‌تواند با تقویت اعصاب حسی مرتبط، سلول‌های عضلانی آسیب دیده را بیدار کند تا افراد برای مبارزه با تحلیل رفتن ماهیچه‌ها حرکت کنند یا خیر.

محققان الکترود‌هایی را در بخش پایینی نخاع ۳ بیمار بزرگسال مبتلا به SMA ایمپلنت کردند و قدرت ماهیچه‌ای آنها، خستگی، میزان حرکت و تغییرات در گام‌ها و مسافت راه رفتن را در حالاتی که دستگاه روشن و خاموش بود بررسی کردند.

این الکترود‌ها پس از چند ساعت تحریک نخاعی در یک هفته، حرکات نرمال را در بیماران احیا نکردند، بلکه بهبود‌هایی در قدرت ماهیچه و عملکرد آنها مشاهده شد.

داگ مک کولاگ ۵۷ ساله اهل ایالت نیوجرسی یکی از شرکت کنندگان در این تحقیق می‌گوید: فرد مبتلا به بیماری پیش رونده، هیچ گاه بهتر نمی‌شود. وضعیت بیمار ثابت می‌ماند یا بدتر می‌شود؛ بنابراین هر گونه بهبودی واقعا خیالی به نظر می‌رسد و مزایای هیجان انگیزی دارد.

هر سه شرکت کننده شاهد بهبود قابل توجهی در میزان راه رفتن در ۶ دقیقه بودند. همچنین یکی از آنها که در ابتدا نمی‌توانست از حالت زانو زده به وضعیت ایستاده در آید، در پایان تحقیق موفق به انجام این کار شد. علاوه بر آن قدم‌های مک کولاگ نیز تغییر کرد و هر گام او سه برابر طولانی‌تر شد.

آنها کمتر خسته می‌شدند و در نتیجه می‌توانستند برای مدت طولانی تری راه بروند.