به گزارش مجله خبری نگار، محققان بیش از ۵۰۰ فرد سالم را در هفتاد سالگی مورد مطالعه قرار دادند و اندازه عضله گیجگاهی را اندازه گیری کردند، عضله نازکی که از کنار جمجمه تا مفصل فک امتداد دارد.
تیم تحقیقاتی از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای نظارت بر تغییرات عضلات شرکت کنندگان در طول ۵ سال استفاده کردند.
شرکت کنندگان به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول با ۱۳۱ نفر با عضلات گیجگاهی بزرگ، و گروه دوم با ۴۸۸ فرد با عضلات گیجگاهی کوچک. پیشرفت زوال عقل با اندازه گیری میزان بافت از دست رفته از مغز و همچنین تستهای شناختی منظم کنترل شد.
این تیم کشف کرد که افرادی که عضله گیجگاهی کوچکتر دارند، در مقایسه با افرادی که عضله بزرگتری دارند، ۶۰ درصد بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل هستند.
تصور میشود که افراد مبتلا به دمانس توده عضلانی را سریعتر از افراد بدون دمانس از دست میدهند، و از دست دادن عضلات گیجگاهی را به یک شاخص احتمالی پیشرفت بیماری تبدیل میکند.
این یافتهها مهم هستند، زیرا تشخیص زودهنگام دمانس یک چالش بزرگ است، زیرا این بیماری معمولا پس از پیشرفته شدن تشخیص داده میشود. بنابراین، محققان بر یافتن راههای ارزان و آسان برای تشخیص زوال عقل در مراحل اولیه آن متمرکز شدهاند.
محققان بر این باورند که بهبود سبک زندگی از طریق ورزش، تغذیه مناسب و تمرینات مقاومتی ممکن است به کاهش سرعت از دست دادن عضلات و کاهش خطر زوال شناختی و زوال عقل کمک کند.
دکتر شادپور دمهری، نویسنده این مطالعه، گفت: "این مداخلات ممکن است به جلوگیری یا کاهش سرعت از دست دادن عضلات کمک کند و در نتیجه خطر زوال شناختی و زوال عقل را کاهش دهد.
دکتر کامیار مرادی، محقق دانشگاه جانز هاپکینز، تایید کرد که این مطالعه اولین مطالعهای است که ثابت میکند از دست دادن عضلات اسکلتی ممکن است در ایجاد زوال عقل نقش داشته باشد. با این حال، دکتر مکس وینترمارک، متخصص مغز و اعصاب در دانشگاه تگزاس، خاطرنشان کرد که تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا از دست دادن عضلات علت اصلی زوال عقل است یا فقط نتیجه سایر فرآیندهای مرتبط با این بیماری است، مورد نیاز است.
این مطالعه در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی ارائه شد و هنوز در یک مجله منتشر نشده است.
منبع: دیلی میل