بالین این بیماران «یک نفر» را کم دارد!

به گزارش مجله خبری نگار، بالین این بیماران یک نفر را کم دارد؛ درست زمانی که تصادف می‌کنند، مصدوم و برای همیشه معلول می‌شوند و نمی‌دانند کجا باید بروند؟

روایتی از بیماران تصادفی که ماه‌ها پشت نوبت بستری می‌مانند!

سالانه ۳۰۰ هزار تصادف در کشور رخ می‌دهد که در پی آن قریب به ۴۰ تا ۶۰ هزار معلول به جمعیت معلولان کشور اضافه می‌شود؛ این را علی محمد قادری، رئیس سازمان بهزیستی کشور می‌گوید.

آخرین آمار‌ها از تصادفات جاده‌ای در نوروز ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که ۱۷هزار و ۲۴۴ نفر در پی تصادفات جاده‌ای کشور مصدوم شده‌اند؛ سردار حسینی رئیس پلیس راهور کشور این آمار را نگران‌کننده توصیف و عنوان می‌کند که: «حتی یک مورد فوتی در تصادفات رانندگی هم از نظر پلیس زیاد است و نباید رخ دهد.».

اما یوسف رضایی، مسئول کمیته هماهنگی و نظارت بر قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت سازمان بهزیستی، زوایه جدیدی از تصادفات جاده‌ای و معلولیت دائمی برخی از رانندگان را نمایان می‌کند؛ او معتقد است: «افرادی که تصادف می‌کنند باید ماه‌ها پشت نوبت بمانند تا یک تخت آزاد پیدا و بستری شوند و این برای مصدومان آزار دهنده است.»

رضایی ادامه داد: در قانون حمایت از معلولان و کنوانسیون حقوق جهانی معلولان، موضوعات مرتبط با درمان، بهداشت و توانبخشی بر عهده وزارت بهداشت نهاده شده است، اما می‌بینیم وزارت بهداشت و درمان برای توانبخشی تنها یک بیمارستان دارد، در حالی که چهار درصد از جمعیت کشور را افراد دارای معلولیت تشکیل می‌دهند.

مسئول کمیته هماهنگی و نظارت بر قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت سازمان بهزیستی، موضوع بیمارستان دارای تخت حاد را مهم عنوان کرد و گفت: بحث بیمارستان‌های تحت حاد توانبخشی بسیار مهم است، کشور ارمنستان که از نظر خدمات بهداشتی و درمانی از ما رتبه‌های پایین‌تری در دنیا دارد، بیمارستان تحت حاد دارد در حالی که ما این بیمارستان‌ها را نداریم.

باید بیماران تصادفی را برای زندگی جدید آماده کرد

رضایی ادامه داد: اگر فردی که قطع نخاع شده باشد، در بیمارستان‌های تحت حاد توانخبشی کار درمانی و ... روی آن بیماران انجام می‌شود، اما وقتی این بیماران ترخیص می‌شوند، در حساس‌ترین شرایط یعنی ما بین آمدن به خانه و بیمارستان، باید فرد از نظر رواشناسی آماده شود، چرا که او تا همین دیروز یک فرد مولد و فعال بوده و حالا قطع نخاع شده است، به همین دلیل ممکن است با این شرایط کنار نیاید. در این حالت باید کنار فرد بود و با استفاده از روانشناسان و مددکاران نیاز‌های بهداشتی و توانبخشی را به آنها یاد داد. باید استفاده از سوند و ماندن در چنین شرایطی را به آن افراد دارای معلولیت یاد دهند چرا که عدم آموزش می‌تواند تبعات مرگباری را برای آنها به دنبال داشته باشد.

وی اضافه کرد: در این حالت حتی فرد معلول نمی‌داند چگونه از تشک مواج یا سوند استفاده کند و اینها برای او بسیار آسیب پذیر است. حتی می‌تواند زخم بستر ایجاد شود و به قدری شدید باشد که جان او را بگیرد.

مسئول کمیته هماهنگی و نظارت بر قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت سازمان بهزیستی درباره اینکه چقدر از کسانی که تصادف می‌کنند بهزیستی را در همان زمان طلایی می‌شناسند، گفت: خیلی از کسانی که تصادف می‌کنند بیمارستان را می‌شناسند و ما را به عنوان بهزیستی نمی‌شناسند، معمولا پس از دو تا ۳ سال متوجه می‌شوند که جایی به نام بهزیستی وجود دارد.

وی همچنین به تأکید قانون حمایت از معلولان بر وجود آمار واقعی معلولان کشور اشاره و عنوان کرد: در کشور هیچ آمار درستی از معلولان نداریم؛ این را همان قانون حمایت ازحقوق معلولان بر عهده سازمان آمار ایران گذاشته است و تاکنون آمار واقعی به ما نداده اند تا براساس آن برنامه ریزی کنیم.

سردرگمی بیماران تصادفی در راهرو‌های بیمارستان‌ها؛ بیمارانی که به راحتی می‌میرند!

کامران عاروان، مدیرعامل جامعه معلولان ایران اظهار کرد: واقعیت آن است که در بحث تصادفات از زمان سانحه تا زمانی که فرد دچار معلولیت می‌شود یا سلامتی خود را به دست می‌آورد فاصله زمانی وجود دارد، در آن فاصله زمانی برخی دستگاه‌ها و سازمان‌ها و بخش‌ها مانند آتش نشانی، هلال احمر، پلیس راهور، وزارت بهداشت و بهزیستی درگیر هستند، اما در زمانی این رها شدگی حس می‌شود. به این معنا که وقتی تصادف می‌کند و از بیمارستان مرخص می‌شود تا زمانی که معلولیتش تثبیت شود و بگویند معلولیت و نقص دائمی دارد و می‌توان در بهزیستی تشکیل پرونده دهد، این زمان بین ۶ تا ۲ و حتی سال زمان می‌برد تا بتواند این پروسه را طی کند و عضو بهزیستی شود. در این دوره زمانی و این فاصله را تقریبا ما می‌دانیم هیچ ارگانی قبول مسئولیت نمی‌کند.

وی درباره چرایی وجود این خلاء از زمان وقوع سانحه تا تشکیل پرونده، ابراز کرد: بیمارستان‌ها می‌گویند فرد معلول شده و باید به بهزیستی برود، بهزیستی می‌گوید طول درمان او تمام نشده و در این میان بیمه‌ها هم به طور کامل فرد را پوشش نمی‌دهند. در حقیقت بیمه‌ها باید پس از مرخص شدن فرد از بیمارستان یا همان زمان او را پوشش دهند و کمکش کنند تا دچار زخم بستر نشود، معلولیت او تشدید نشود و اعضای بدن او از کار نیفتند. موردی را در همدان داشتیم که فردی تصادف کرده بود و بسترگرا، اما، چون به خانواده او نگفته بودند که چگونه از او مراقبت کنند دچار زخم بستر شد و به همین سادگی از دنیا رفت.

خودروسازان تاوان تصادف‌ها را بدهند

مدیرعامل جامعه معلولان ایران ادامه داد: موضوع روانشناسی افرادی که تصادف کرده اند نیز مهم است، اینکه پس از تصادف فرد و خانواده به آرامش برسند، خلا‌ها پر شود این‌ها همه مهم است و سازمان بنشینند و کاری کنند.

وی ادامه داد: میزان معلولیت‌ها و مصدومیت‌های ناشی از تصادفات در ایران چندین برابر استاندارد جهانی است.

عاروان بر ضرورت وجود مددکاران در کنار مصدومان تصادفات تأکید کرد و گفت: خیلی از کسانی که تصادف می‌کنند در همان لحظات طلایی نمی‌دانند باید به کجا بروند؛ به بهزیستی بروند یا سازمان دیگر و به همین خاطر ضرورت دارد تا مددکارانی در کنار این افراد باشند. 

وی به تلاش‌های مجلس برای رسیدگی به وضعیت مصدومان سوانح جاده‌ای اشاره و خاطرنشان کرد: در مجلس یازدهم حدود ۱۵ جلسه برای همین موضوع برگزار شد، اما نتیجه‌ای عاید نشد.
عاروان به مقاومت برخی از سازمان‌ها در قبال مصدومان تصادفات جاده‌ای اشاره کرد و گفت: مقاومت برخی از سازمان‌ها در قبال تصحیح این اقدامات منجر شد تا وظیفه جدیدی برایشان تعریف نشود.

وی تأکید کرد: شرکت‌های خودروسازی باید تاوانی برای تصادفات بدهند، مثل همین مالیاتی که بر سیگار عرضه می‌شود تا به درمان افرادی که خسارت می‌بینند اختصاص یابد؛ خودروسازان هم باید مالیات سلامت بدهند و این به افراد اسیب دیده اختصاص یافته و یا برای او هزینه شود.